it is dochs oars, sûnt 2001

[…] En dan dacht ik weliswaar tot dan niet over zijn personages als ‘mannetjes’. Laat staan als ‘typetjes’. Maar er is natuurlijk wel iets met de mannen die even hoofdpersoon mochten zijn in een verhaal. Die bestaan zo niet meer. Als ze er ooit geweest zijn.

Waaschijnlijk ligt dat simpelweg aan de tijd waarin de stukken tot stand kwamen. De oorlog lang nog vers in de herinnering — al zal er nauwelijks over gesproken zijn. Ongehuwde mannen woonden nog op kamers, bij een hospita. En wie een kop koffie bestelde in het café zag de baas dan zuchtend vaak voor een tijd naar een achterkamer verdwijnen. […]

boeklog 12 ii 2013