Uitgekeken
Te fietsen | week 11
Nog geen tien minuten live-TV zag ik deze week van de beide rittenkoersen die op het moment worden verreden in de klassieke wielerlanden. Wel viel Tom Boonen juist op het moment ik het keek. Heel Vlaanderen direct in rouw dompelend; want meteen al leek duidelijk dat hun grootste troef het hele voorjaar zou missen. En daarmee de klassieke wielerwedstrijden waar hij het meest om geeft.
Maar de etappe waarvan ik een flard zag zou eindigen op een massasprint. En dat interesseert me niet — in een etappekoers tenminste. Sprints in klassiekers zijn van een heel ander soort.
Evenmin keek ik vanmiddag, toen Parijs-Nice ergens op een bergje eindigde.
Voorbij is de tijd dat ik mijn dag helemaal plande rond de rechtstreekse uitzending van een wielerwedstrijd op TV. Ik vind zulke koersen niet bijzonder spannend meer. Terwijl ik zelf nochtans meer dan voorheen met grote regelmaat fiets.
En dit kan komen omdat mijn bewondering inmiddels naar heel andere fietsers uitgaat dan wat verwende profs. De tijdrit van een jaar, die Steve Abraham en Kurt Searvogel afleggen, is intrigerender. Kristof Allegaert volgen, als hij alweer zonder enige ondersteuning van Londen naar Istanboel racet, is aanmerkelijk boeiender.
Allegaert had weliswaar nauwelijks pech onderweg, maar de andere deelnemers aan die Transcontinental moesten bij te veel lekke banden gewoon zelf een fietsenmaker opzoeken om daar nieuwe binnenbanden te kopen.
Zulke fietsers hebben last van roedels zwerfhonden onderweg. Zij delen hun pad met zwaar wegverkeer.
Daar is zo veel meer aan te bewonderen en mee te leven dan aan een heel peloton profs dat racet over vrijgemaakte wegen, in wedstrijden die vrijwel altijd volgens voorspelbare patronen verlopen.
Zonder de dopinggeschiedenissen was ik misschien allang helemaal op dat professionele wielrennen uitgekeken. De verhalen van het moment zijn niet interessant genoeg meer.
[x]#11743 fan donderdag 12 maart 2015 @ 17:35:27
