Stiller | Zweites Heft, Drittes Heft
Max Frisch
De vraag wat literatuur is, zal nooit beantwoord kunnen worden. Definities schieten tekort. Per definitie. Maar voor mijzelf kan ik wel een antwoord geven op de vraag wat goed schrijven is.
Goed schrijven, is wat Max Frisch presteerde in de roman Stiller. Door dit boek zo veel rijkdom te geven dat er ook van te genieten valt zonder dat het verhaal me nu zo wezenlijk interesseert. De wisselingen in register zijn bijvoorbeeld opvallend knap. En goed voor het tempo; wat opnieuw een kwaliteit vormt.
Want dat verhaal is wel bekend uit de rest van zijn oeuvre. Te vaak lijkt het alsof Frisch in diens fictie alibi’s aan het verzinnen was, voor wat hij mispeuterde in zijn eigen leven. Zoals in zijn vele verwikkelingen met vrouwen. Uit bijna elk boek blijkt dan telkens dat hij niet anders kon dan weer een ander neuken.
Zogenaamd.
Zo gaat het Tweede schrift dat Stiller/White volschrijft over wat deze man af weet over het huwelijk vroeger tussen de beeldhouwer Stiller en de mooie ballerina Julika.
Julika was altijd moe, en als ze eindelijk naar een dokter gaat, blijkt daar ook een reden voor te zijn. Dus moest ze kuren. In Davos.
Aldaar laat ze zich uiteindelijk de belangstelling van een man aanleunen, mede omdat Stiller thuis evenmin stil zat, en een affaire was begonnen met Sybille — een vrouw die veel later de echtgenote zal blijken te zijn van de openbare aanklager, in de zaak waarvoor hij heel de roman gevangen zit.
Het Derde schrift is dan weer net als het eerste, een chaotisch opeenvolging van korte scènes. Met Stiller/White de zwetser voortdurend aan het woord. Al komt opnieuw Julika op visite, en weten dankzij haar nu ook de laatste twijfelaars zeker dat Stiller toch echt Stiller is. En daarmee dat het meeste van wat die mijnheer White hen vertelde lulkoek was.
[ lees mijn reeksje over Stiller hier ]
[x]#11759 fan vrijdag 20 maart 2015 @ 00:00:00
