in samenspraak
Wat is discussie, en welke regels gelden daarbij precies?
Zondag deed ik als éen van de drie gasten mee aan een discussieprogramma op de regionale radio. Voor het gesprek betekende dit dat we rekening hadden te houden met een publiek. Dat praat minder vrij als zo maar onderling, en ook vraagt juist zo’n discussie om een strenge leiding.
Zelfs als de deelnemers de verleiding weerstaan het debat met retorische trucs te willen winnen, dan nog kunnen ze het gesprek lamleggen door strikt vanuit een puur persoonlijk perspectief te blijven spreken. Een goede gespreksleider zal voorkomen dat dit gebeurt.
Maar. Vervelend vond ik al dat mijn aanwezigheid nauwelijks geïntroduceerd werd. Mijn naam kwam voorbij, gevolgd door een grap die ik eerder tijdens een interview met de grootste regionale krant gemaakt had, en door de journalist toen ijverig was overgenomen. Over ons onderzoek niets. Over de reden van mijn aanwezigheid niets. Welke luisteraar kon daarom weten waarom ik daar zulke apodictische uitspraken zou gaan doen? Wie was die sukkel helemaal?
Door een makkelijke introducerende vraag sloeg ik bovendien even dicht. Mij werd gevraagd welk dagblad ik mee zou nemen naar een onbewoond eiland. Maar voor mij hebben RSS-feeds en webportals allang de plaats ingenomen die de kranten ooit hadden. Dat ik ze nog lees, is eerder uit nostalgie en de instelling niet te willen missen wat er onder vakbroeders leeft. Wat ik onder nieuws beschouw staat er toch nooit in.
Ik wist geen krant maar moest een krant. Dus raakte ik geestelijk even van het spoor.
Bovendien bleek al snel dat ik naar de studio toe was gegaan met als doel om de wetenschappelijke inzichten uit ons onderzoek zo goed mogelijk weer te geven, maar mijn gesprekspartners daar juist weer zaten om hun eigen meningen te ventileren. Daardoor ontstond er nooit iets dat op een discussie leek.
Het gesprek werd een borrelpraat de luxe, die als grote nadeel had dat er microfoons bij stonden.
Daarbij verwijt ik mezelf niet onder de spanning van het moment en mijn onervarenheid met een publiek debat onder de maat te hebben gepresteerd. Wel had me duidelijk moeten zijn dat iedere context ander gedrag vereist, en ik zondag dat inzicht miste en daardoor weinig flexibel reageerde.
Meer ervaren sprekers aan openbare discussies weten gewoon drie of vier standpunten te moeten voorbereiden, om die op het juiste moment te kunnen uiten.
Ik maakte ook de fout geen horloge bij me te hebben. Als me duidelijk was geweest dat de tijd echt zo snel verliep had ik misschien nog iets kunnen redden aan mijn aanwezigheid daar.
Maar toch moet ik ook de gespreksleider verwijten de reikwijdte van het onderwerp onderschat te hebben. Daardoor kwamen zijn gasten nooit tot een debat, of zelfs maar een uitwisseling van standpunten, en liep het laatste half uur wat vreemd weg.
Over de kwaliteit van de journalistiek in mijn provincie ging het trouwens. O ironie.
[x]#607 fan dinsdag 8 juni 2004 @ 00:00:01
Michiel op 9 juni 2004 @ 03:41:01
Tja. Ik sla er graag de Eristiche Dialektik op na voordat ik aan een bijeenkomst begin waar van mij verwacht word dat ik er iets zeg.
Man kann nämlich in der Sache selbst objective Recht haben und doch in den Augen der Beisteher, ja bisweilen in seinen eignen, Unrecht behalten.