Shit
Te fietsen | week 32
Chris White kwam loslopende koeien tegen op de Strada dell’Assietta — een hooggelegen gravelweg van 40 kilometer lengte, die de deelnemers aan de Transcontinental dit jaar verplicht moesten af fietsen. En die beelden herinnerden mij eraan dat het ook voor mij de afgelopen jaren normaal was om onderweg op de fiets koeien tegen te komen. Men woont in een plattelandsregio, of niet.
Alleen is wat ooit gewoon was dat in 2015 ineens niet meer.
Waarop een vraag wordt: heeft dit te maken met het vrijgeven van de melkprijs? En daarmee met het gegeven dat de veehouders nog technischer zijn gaan boeren; en hun koeien het liefst dus het hele jaren op stal houden?
Er kwamen ook enkel koeien op mijn pad als die gemolken moesten worden, en de melkmachines ergens anders stonden dan in hun weide.
Soms keerde ik dan gelijk maar om — als mijn fiets geen spatborden had, en de dames de weg besmeurden met hun kledderstront.
Toegegeven, in natuurgebieden zoals het Fochteloërveen is er nog altijd een behoorlijke kans om op een loslopende koe te stuiten. Daar zetten de beheerders het Hitler-rund in als grote grazer — een dier dat in de jaren ’20 door de broertjes Heck werd gefokt uit een vreemde mengeling van nog niet gedomesticeerde runderrassen, in een poging de Europese oeros te recreëren.
De Nazi’s hebben daar wat later nog leuke sier mee gemaakt. Die hadden trouwens als beleid niet-inheemse gewassen en dieren uit te roeien.
En deze Heck-runderen schijnen agressief te kunnen zijn.
Aanzienlijk groter is de kans om onderweg op schapen te botsen. Of anders wel langs ladingen van hun poep op het fietspad te moeten rijden. Schapen zijn werkelijk overal in gebruik als levende grasmachine.
Nu ja, poep is overal. Shit happens. Paardenmest wordt ook nooit eens opgeruimd.
Met de hondenpoep daarentegen, kwam het uiteindelijk wel aardig goed. Soms schrijdt de beschaving toch nog voort; zij het langzaam; haast onwillig.
[x]#11964 fan zondag 9 augustus 2015 @ 22:04:08
