Nazomer
Te fietsen | week 41
De vermoedelijk laatste keer dat ik met blote benen fietste in 2017 was op zondag 15 oktober. Dat was op een wat overdreven warme dag voor de tijd van het jaar. Een storm ergens ver weg in het westen had hitte uit het zuiden deze richting opgestuwd.
En onderweg moest ik zelfs menigmaal bij een brug wachten tot er weer wat bootjesvolk voorbij was gedobberd op hun plezierjachtjes.
Met enige goede wil had ik een half jaar eerder, begin april ook in korte broek kunnen fietsen. En tussen april en oktober zitten een half jaar aan tijd. Toch ben ik nog altijd geneigd om het fietsjaar op te delen in vijf goede maanden, en de zeven maanden aan doorbijten tot het weer beter wordt.
Daarbij bepalen de trieste maanden mijn ideeën over het fietsen blijkbaar het meest.
Want, altijd als het goed weer is dan hoor ik op zo’n dag te fietsen. Voor mijn gevoel. Negeren dat de zon schijnt, of er nauwelijks wind staat, wordt dan ineens een daad.
Moest dat fietsen bovendien enige duur hebben. Een uur is zelden genoeg. Na een uur zal de motor amper al zijn aangeslagen.
En zo kan een mens zich het leven dus heel makkelijk nogal wat moeilijker maken. Want waarom toch zou dat fietsen altijd weer móeten? Ik ben nergens in training voor. Het is zelfs onzinnig om te denken dat fietsen in de zomer me voorbereid op de winter; want in de trieste maanden gaan er heel andere wetten op; omdat het fietsen dan allereerst een inspanning is.
Niet per se ontspanning; tenzij achteraf.
[x]#13380 fan maandag 23 oktober 2017 @ 22:22:22
