Midzomernachtrit
Te fietsen | week 28
Van alles heb ik gedaan op de fiets, maar tot éen inspanning kwam het tot nu toe niet. Nog nooit heb ik eens een hele nacht doorgereden. De zon onder zien gaan onderweg om het uren later ook weer te zien lichten in het oosten.
Tuurlijk, vaak genoeg zat ik op de fiets als het donker wordt — ’s winters gebeurt dat zelfs in de middag al. En evenzogoed heb ik de zon zien opgaan tijdens een rit. Allebei meemaken alleen, vond nog niet plaats.
Dit jaar moest dat dan toch eens gebeuren, tijdens de kortste nacht van het jaar. Alleen waaide het toen te hard, en was er regen. Dus verschoof ik de rit gewoon een week. Dan had ik er volle maan bij ook. En de nacht duurde immers amper een minuut of wat langer dan die van 21 op 22 juni.
En goed, het had wel wat om mee te maken dat je om kwart over elf in de nacht nog gewoon het scherm van de snelheidsmeter af kon lezen; omdat het nog altijd niet helemaal donker was. Maar wat verderop overviel me toch al gauw een grote verveling tijdens het fietsen.
Net als in alle ritten met lamp op hartje winter mist ook een midzomernachtrit éen nogal cruciaal element. Als niet goed te zien is waar je rijdt, maakt het ook amper uit waar je rijdt. Zicht draagt nogal bij aan de beleving.
Ook blijft het ingewikkeld om te voelen hoe snel je fietst zonder dat je zien kunt hoe of het landschap voorbij schuift.
Dus heb ik veel geleerd van mijn experiment. Zoals dat vrijwel niets ’s nachts leuker is om in mijn eentje te doen dan slapen.
[x]#14313 fan maandag 9 juli 2018 @ 23:23:23
