Als in korte tijd twee bekende schrijvers sterven, en iedereen het enkel over die andere dode heeft, wiens werk mij nooit zo veel zei, dan dwingt dat tot enige reflectie.
Eduardo Galeano heeft toevallig dezelfde sterfdatum als Günter Grass [1927 — 2015]. Grass kreeg alleen die Nobelprijs wel, en diens werk is wel verfilmd.
Bovendien was Günter Grass er op school al. Waar zijn romans op een verplichte leeslijst Duits stonden, samen met die van de andere Duitse Nobelprijswinnaar met een monosyllabe als naam. Waarmee me dus ingewreven werd dat hun werk enorme kwaliteiten had; zelfs als ik die misschien nog niet kon zien.
Maar dat zien lukte me ook later niet. Toen ik eindelijk ontsnapt was van de wurgende invloed van al het genoten onderwijs. Hoeveel moet een zelfstandig denkend mens wel allemaal niet afleren na school?
Grass’ noch Böll’s boeken waren voor mij bedoeld. Domweg. Die stonden toch te vaak in het teken van een Vergangenheitsbewältigung mij vreemd.
Niet dat ik wel het ideale publiek was voor Galeano’s werk. Maar Eduardo Galeano is voor mij misschien wel de beste illustratie dat een auteur kan boeien ondanks wat er allemaal op hem aan te merken valt.
Mijn kennismaking met Galeano verliep een kleine vijfentwintig jaar terug via Het boek der omhelzingen. Dat is een bundel ultrakorte verhalen met proza van een kracht die zelfs poëzie vrijwel nooit weet te halen.
Vergelijken met deze Galeano zijn zelfs andere minimalisten enorme ouwehoeren. Zwijg ik liever over het aangedikte en opgeblazen proza in de doorsnee roman.
Zijn reputatie als schrijver versterkte zich voor mij doordat de enige boeken van hem in de handel de Kroniek van het vuur was. Drie delen zijn dat vol vignetten met nooit eerder geschreven geschiedenis, over Latijns-Amerika. Toevallig verramsjte De Slegte die boeken net op dat moment. Hij was in Nederland alweer uit de mode.
Nam ik de rest van dat oeuvre op de koop toe. Tot Voices of Time verscheen, in 2007,en de meester van het ultrakorte verhaal zich eindelijk weer toonde.
Galeano’s taal heeft de mijne onnoemelijk verrijkt — omdat ik zonder te weten nogal eens formuleringen van hem overnam. Geen andere schrijver ooit heeft zo’n directe invloed gehad. Dat alleen al.
