it is dochs oars, sûnt 2001

Een heel jaar vol plannen
Te fietsen | week 01

View this post on Instagram

Happy New Year to everyone have a great 2019 #reynolds.531 #steelvintagebikes #steelbikes #cyclinglife #cycling

A post shared by @ reynolds.531 on Jan 1, 2019 at 2:00am PST

In dit putje van de winter, waarop het op sommige dagen nog altijd lijkt of het nooit weer licht zal worden, spreekt het niet voor zich om de deur uit te stappen en zonder reden een eindje te gaan fietsen.

Al zou nog een reden kunnen zijn dat ik me er achteraf doorgaans wel goed over voel toch een eindje te hebben gefietst.

Dus was het misschien beter om ergens voor in training te gaan. Zodat het wel vanzelf zou spreken om iedere week meerdere keren gewoon kilometers te maken, enkel omdat er tijd voor staat ingeruimd op de dagplanning.

Zulke grotere doelen zie ik alleen niet voor mijzelf. Nog altijd niet. Zelfs al wordt Parijs-Brest-Parijs bijvoorbeeld dit jaar verreden, en zijn er ook kwalificatieritten nodig om überhaupt aan dat evenement van 1200 km te mogen meedoen.

Fietsen wordt niet leuker of interessanter door meer kilometers te fietsen. Hoogstens dat lange ritten me door streken voeren waar ik niet eerder was, of niet zo vaak.

En tegenover elke unieke helling onderweg staat in Nederland al gauw een uur extra over vlakke wegen om zo’n heuvel te kunnen bereiken. Tegenover elke Lemelerberg, met zijn klimtijd van hoogstens een paar minuten, staat ook de tergende voorspelbaarheid van de route tussen Dalfsen en Meppel, grotendeels om Staphorst heen.

NS heeft de prijs voor een fietskaartje ondertussen verhoogd naar € 6,90. En niettemin denk ik dat het nut kan hebben om in 2018 met enige regelmaat ritten te gaan maken waarvan een helft per trein wordt afgelegd. Gewoon, om mijzelf te dwingen om weer eens een hele dag buiten te spelen, in plaats van de maximaal vijf uur die er in 2018 voor stond.

Ook dat is nog altijd geen plan, laat staan een structureel plan. Dat is hoogstens een aardig voornemen; wachtend op het enthousiasme er nog wat van te maken ook.

Brexit
Te fietsen | week 02

Vrijwel alle fietsen in mijn stal zijn in de basis oud, en daarop door mij een beetje aangepast aan de hedendaagse tijd. Moderne onderdelen, zoals naafdynamo’s, LED-lampen, dubbelwandige velgen, en zelfs de remblokjes zijn veel beter dan wat er dertig jaar geleden voorhanden was.

Andere aanpassingen zijn, of waren, minder makkelijk te doen. Oude frames werken bijvoorbeeld nog met vaste stuurpennen, waarmee zowel de hoogte van het stuur wordt ingesteld, als de afstand tot het zadel, anders dan met de tegenwoordige Ahead-standaard gebeurt.

Op een hedendaagse fiets is het niet moeilijk om de afstand tussen zadel en stuur te veranderen met een langere of kortere stuurpen. Kwestie van even wat bouten losdraaien, en de pen naar keuze monteren. Het stuur hoger zetten, of lager, kan daarentegen makkelijk een probleem opleveren.

Een ouderwetse stuurpen vervangen, is een hoop werk, bij een racestuur tenminste, want daarvoor moet al gauw de stuurtape verwijderd worden aan een kant, en de remhandel worden losgemaakt. En dan nog kan het moeilijk zijn om het stuur door het oog van de stuurpen te krijgen.

Toch is het inmiddels nodig gebleken om een enkele ouderwetse stuurpen te vervangen. Want sinds ik weer met fietsen begon, nam mijn lenigheid toe, en rek ik mij liever wat verder uit om comfortabel te rijden.

Ouderwetse stuurpennen in andere maten dan de standaard van 80 mm of 100 mm zijn alleen vrijwel nergens te koop. Behalve bij webwinkeltjes in het Verenigd Koninkrijk. Net als dat ik bij wel meer oplossingen voor mijn ouderwetse fietsen bij Britse leveranciers uit winkelen moest om te krijgen wat daartoe nodig was.

In het licht van de problemen voor Britten op het vaste land van Europa, of EU-burgers in het Verenigd Koninkrijk, stellen mijn moeilijkheden natuurlijk niets voor. Toch is het vreemd om nu af te moeten wegen of ik nog zaken nodig heb voor mijn fietsen die eigenlijk alleen in Britse webwinkels zijn te vinden — voor deze onbetaalbaar duur worden gemaakt door een Brexit.

De fiets van Lautrec
Jan Boesman

[…] Toch staat het grootste krachtstuk in De fiets van Lautrec op naam van zijn andere pupil, Arthur Linton. Omdat deze in 1896 de uitputtingsslag Bordeaux-Parijs won, ondanks meerdere valpartijen, en de pech dat hij een deel van het parcours op een damesfiets had af te leggen. Zijn team had niet aan een eigen reservefiets gedacht.

Linton stierf twee maanden na deze winst, aan de tyfus, alleen kleefde er aan diens dood toch ook de geur van bedrog. Want die coach van hem, die Choppy, met zijn geheimzinnige flesjes altijd, had die hem misschien soms net het verkeerde gegeven, en hem zo over een grens gejaagd? […]

boeklog 27 i 2019

Pijn in het peloton
Pieter Cramer & Frans Bevers

[…] gebaseerd op een hele reeks interviews met renners, oud-profs, en een enkele verzorger, en soms een medicus voor de details. En veel van de dertien beruchte blessures uit de subtitel van het boek komen voort uit een val. Bij zo’n val kan aan vrijwel elk onderdeel van het lichaam iets kapot. Door de aard van het boek wordt daarover vooral in anekdotes gepraat — hoe lang het herstel duurde bij zo’n renner, en of volledig herstel wel mogelijk was. […]

boeklog 10 ii 2019

Alleen maar een fiets
Kees de Jong

[…] biedt via interviews een overzicht op wat er momenteel speelt in het wereldje van het sportieve fietsen. Dus daar hoort dan een ontwikkeling bij als Strava; een sociaal netwerk waarop sportievelingen hun ritten plaatsen, die via GPS zijn vastgelegd. En bij Strava horen dan ranglijstjes, van wie het snelst was over een bepaald stuk weg, en tegenwoordig ook opdrachten waarmee dan denkbeeldige digitale bekers zijn te verdienen.

Alsof het fietsen zelve de beloning niet zijn mag. […]

boeklog 24 ii 2019