Barring Mechanicals ~ Andy Allsopp
Sportgebeurtenis van 2013 voor mij? London-Edinburgh-London [L-E-L] waarschijnlijk. Terwijl dat niet eens een wedstrijd was, maar een fietsevenement waarin ruim duizend dapperen binnen vijf dagen zo’n 1.400 kilometer probeerden af te leggen.
Het helpt nu eenmaal behoorlijk voor de appreciatie van iets als je deelnemers kent, met ze meeleeft, en hoopt dat ze in hun opzet slagen. En via internet was hun progressie goed te volgen.
Die 1.400 kilometer en de tijdslimiet betekent dat de deelnemers aan het evenement — doorgaans randonneurs genaamd — sneller moeten rijden dan 12½ kilometer per uur. En een uur houdt iedereen dat wel vol. Maar vijf dagen lang?
Normaal valt een kwart van wie daar aan begint uit ook.
Een randonnée als L-E-L is alleen geen wedstrijd, omdat de deelnemers allereerst tegen zichzelf strijden. Tegen hun vermoeidheid. En de kwaliteit van hun materiaal. Want onderweg zijn ze op zichzelf aangewezen. Behalve dan dat er controleposten zijn, om de maximaal tachtig kilometer. Tijdens L-E-L konden de deelnemers daar eten krijgen, van de organisatie. En ook waren er geimproviseerde slaapplekken voorzien.
Want randonneurs fietsen altijd door. Zelfs ’s nachts. Anders maken ze de kilometers niet. Tot ze echt rusten moeten.
Het makkelijkst schijnen ritten als L-E-L te zijn voor snelle fietsers, die onderweg door die snelheid grote tijdwinst boeken, en daardoor telkens veel rust kunnen pakken. Degenen die goed zonder slaap presteren, of die overal kunnen slapen, hebben ook een natuurlijk voordeel. Maar de meeste deelnemers lijken al die dagen toch vooral door te modderen. Die krijgen last van hun maag, of raken eenmaal vermoeid erg makkelijk de weg kwijt. Dit maakt dat het evenement een nogal menselijke maat heeft.
Veel deelnemers in 2013 hebben hun wederwaardigheden online gezet. En vrijwel al deze avonturen las ik. Waardoor nieuwsgierigheid groeide naar de L-E-L van vier jaar terug — de randonnée wordt enkel in een na-olympisch jaar gereden.
Dit jaar was een makkelijke tocht, met alleen een heel hete dag en tegenwind op de donderdag.
In 2009 is het noodweer geweest. De meteorologische diensten hebben het toen zelfs alle verkeer ontraden de weg op te gaan. Sommige wegen op de route van de fietsers waren ook niet altijd meer begaanbaar.
En daarop bleek een verslag over L-E-L 2009 niet het meest informatief te zijn over die legendarische editie. Hoe kon het ook anders. Andy Allsopp was te zeer in de cocon gevangen van de rit om al te veel acht te slaan op het weer.
Weer is er buiten altijd. Dus dat ga je negeren. Ja, het waaide en regende even flink, maar de finish was nog altijd op tijd bereikbaar, dus dat ging voor.
Allsopp reed zijn L-E-L op een ligfiets. Noodgedwongen, vanwege een permanente rugkwetsuur. En waar ligfietsen in Nederland polderland het grote voordeel hebben van een lagere luchtweerstand geldt dat in Groot-Brittannië veel minder. Daar zijn namelijk heuvels. En hellingen die tot twintig kilometer lang kunnen zijn. Op een gewone fiets rijdt het gauw aardig wat makkelijker omhoog, omdat dan de zwaartekracht meehelpt bij het trappen. Andy Allsopp reed met zijn benen omhoog in de lucht.
Allsopp’s Challenge Furai SL
En zijn verslag begint al meteen dramatisch doordat hij als allerlaatste vertrekt.
Eerst is hij zijn fietsschoenen vergeten; waarop zijn vrouw nog even snel heen en weer naar huis moet door het stadsverkeer. En vervolgens heeft hij bijna meteen mechanische pech. Eén van de geleiders van zijn enorm lange ketting breekt af. Dus die moest hij de hele rit telkens repareren met tie-wraps.
Het meest indrukwekkend worden de verslagen van randonnées altijd over de laatste dagen. Als het lichaam ineens overal pijntjes heeft, of er iets aan de fiets mankeert dat maar niet gerepareerd kan worden. En vooral omdat de deelnemers dan enkel nog op hun reflexen lijken te rijden.
Velen die in het donker fietsen, en dan tegen hun slaap vechten, melden daardoor te gaan hallucineren. Bermpaaltjes worden gnomen dan. Immateriële zaken gaan leven.
En wonderbaarlijk is ook altijd de eenzame finish. Want, er staat doorgaans geen menigte te wachten daar. Deelnemers druppelen in de loop van dagen binnen op een anonieme parkeerplaats ergens. Meestal zonder applaus. Binnen bij de laatste controlepost geven ze hun brevet af, voor het laatste stempel. En dit papier, dat ze de hele rit met ziel en zaligheid koesterden, zijn ze dan ineens kwijt, in ruil voor een blikken medaille. En de eer een tocht van willekeurige lengte te hebben volbracht.
Klaar.
…Barring Mechanicals pakte als een wonderbaarlijk humoristisch boek uit; helemaal voor een eigen-beheertje. Maar ik was dan ook wel doelgroep ditmaal. Zonder overigens zelf enig plan te hebben ultralange ritten te rijden.
Van vroeger weet ik dat je van uren fietsen zelf zo zeer fiets wordt. Ik houd liever het hoofd er wat bij.
RSS feeds