Secret Olympian ~ Anon.
Anonimiteit doet iets met sommige mensen. Ze durven daardoor ineens van alles; omdat niemand hen op hun daden aan kan kijken. Zeker online, waar menigeen onder schuilnaam vanachter het toetsenbord zijn onverbloemde haat de wereld in stuurt. Doorgaans met opvallend veel spelfouten daarbij.
Anonieme schrijvers van boeken zijn er al een stuk minder. Wil een boek worden uitgegeven dan scheelt het nogal als de auteur enigszins weet heeft van grammatica, en andere wetten van dien aard.
Van The Secret Olympian is me alleen volstrekt onduidelijk waarom de auteur zijn eigen naam niet op het kaft heeft durven zetten. De man — zoveel lijkt nog wel duidelijk — zegt in zijn boek namelijk niets waaraan iemand ook maar enige aanstoot zou kunnen nemen. Onthullingen staan er niet in. Er worden geen mensen beledigd. Zelfs roddel ontbreekt. Over officials, coaches, of sporters geen overtogen woord. En al evenmin is het boek kritisch over het evenement zelve. Die Olympische Spelen. De vierjaarlijkse sportgebeurtenis die het organiserende land tal van Witte Olifanten oplevert, en daarmee steevast een miljardenverlies.
Net als die WK Voetbal overigens.
Niet uit te sluiten is daarom dat ik doelgroepproza las, dat inmiddels achterbleef in de tijd. Londen organiseerde de Olympische Spelen in 2012. The Secret Olympian verscheen een paar maanden daarvoor. En het boek wilde daarbij eenieder die nooit om zijn of haar sportieve vermogens zo’n evenement van dichtbij zou meemaken eens uitleggen hoe het nu echt was om als sporter naar de Spelen te gaan.
Kritiek geven op London 2012 was op dat moment niet gepast, wilde het boek ooit een groot publiek succes behalen.
Nog vreemder aan het boek is overigens dat het niet puur de ervaring biedt van de schrijver alleen — die aan de Spelen van 2004 deelnam. Onderdeel onbekend. Wel passeerde hij uiteindelijk een finishlijn, op een positie die verder blijkbaar de moeite niet waard was om te memoreren. Maar die eindstreep kan ook een metafoor zijn geweest.
De lezer krijgt namelijk een amalgaam voorgezet van de ervaringen van verschillende sporters, die wel met naam en toenaam genoemd worden, uit heel diverse disciplines. Wat een potpourri aan anekdotetjes opleverde veelal.
En gelukkig lukt het een aantal gesprekspartners van mijnheertje Anoniem dan wel om de betekenis van die Olympische Spelen te relativeren. Want opgemerkt wordt dan bijvoorbeeld hoe vreemd het is dat er tegenwoordig zo veel meer belang aan prestaties op die Spelen gehecht lijkt te worden dan voorheen.
Opvallend genoeg loopt de ontwikkeling van die Spelen tot de belangrijkste wedstrijd die een sporter winnen kan dan volstrekt parallel aan de obscene vercommercialisering van het evenement; en de daar bij behorende bullshit uit de marketing.
RSS feeds