Stille chic ~ Wim Boevink
Eén bundel met columns van Wim Boevink blijkt er in de handel te zijn geweest. Uit 2012 daterend. Terwijl de beste man toch jaarlijks heel wat stukjes schrijft in het dagblad Trouw, onder de noemer ‘Klein verslag’.
Nu klaagde Sylvia Witteman ook al eens dat gebundelde columns nauwelijks schijnen te verkopen. Kwaliteit zegt lang alles niet, in boekenland.
Er zal wel gelden: dat wie zo’n schrijver echt interessant vindt zijn of haar stukken al in de krant leest; en daar niet nog eens een boek van hoeft. Maar wie die krant niet leest, en voor wie de naam van de columnist daarmee onbekend is, zal zo’n boekuitgave helaas ook niet zo veel zeggen.
Toch wilde ik graag een bundeltje Boevink lezen omdat zijn bijna-dagelijkse productie me te zelden bereikt. Trouw lees ik niet; om een heleboel redenen. Dus als me al eens een ‘Klein verslag’ onder ogen komt, is dat omdat iemand daar dan naar verwijst, of dan zelfs stiekem een heel krantenknipsel plaatst online.
Dus was me nog altijd niet duidelijk wat de schrijver er voor eentje is.
Boevink was 19 in 1973, toen het album Berlin uitkwam van Lou Reed. Dat is dan zo’n plaatsbepaling in de tijd waar ik wel wat mee kon. Tegelijk heeft hij dan opvallend jonge kinderen voor iemand van zijn leeftijd, en zulks roept dan toch vragen op bij mij. Verder is een fascinatie met de Tweede Wereldoorlog, en vooral de Jodenvervolging; en daar kwam ook wel eens apart een boek over uit.
Blijkt hij ook weleens een ‘Klein verslag’ te schrijven over een gebeurtenis tijdens een voetbalwedstrijd. Op televisie.
Wim Boevink schrijft evenwel het best als hij erop uit gaat; en daar dan een plek waar ogenschijnlijk niets gebeurt invult met een verhaal van wat er eerder speelde, of over wat hij er waarneemt op dat moment. Daarbij formuleert hij rustiger en eleganter als een Martin Bril deed, en aanzienlijk minder sardonisch als een Marcel van Roosmalen, alleen hadden zijn beste teksten wel een vergelijkbaar effect op mij.
Als hij goed is, is Boevink heel goed. En dan wil ik wel meer van hem lezen ook.
Zoals menig columnist trouwens veel beter wordt als hij of zij erop uit trekt en dan domweg verslag doet — desnoods gekleurd — dan wanneer ze vanaf de bank opinies geven over iets dat overmorgen alweer vergeten zal zijn.
Gebeurtenissen leveren nu eenmaal verhalen op. Nieuwe verhalen. Meningen heeft iedereen al.
RSS feeds