Wide-Eyed and Legless ~ Jeff Connor
Naast Rough Ride heette Wide-Eyed and Legless die andere Engelstalige klassieker te zijn over het profwielrennen en de Ronde van Frankrijk. Dat maakte nieuwsgierig.
En dan ben ik zo vrij om te stellen dat dit boek toch echt niet in de schaduw kan staan van wat sommige Italianen, Fransen, Belgen, of Nederlanders over de wielersport hebben geschreven. Maar het punt is, de schrijvers van die boeken kenden de wielersport, en stamden uit de cultuur. Jeff Connor wist daarentegen van niets, en moest als journalist de sport gaan uitleggen aan een publiek dat nog minder kennis had.
De redacteur die hem uitzond, vond dat Connor bijvoorbeeld eens een eindje moest meerijden in een etappe, om mee te krijgen hoe dat was.
Grootste charme van Wide-Eyed and Legless is mede daarom zijn onschuld.
Connor beleefde de Tour de France van 1987 als journalist mee met het team dat gesponsord werd door transportbedrijf ANC en fietswinkel Halfords. Voor het eerst in twintig jaar deed weer een Britse ploeg mee aan de Ronde. Alleen kwam deelname minstens een jaar te vroeg, had geen van de wielrenners ooit een echte berg opgefietst, en bestond de begeleiding uit een duiventil van uitzendkrachten. Connor lijkt de enige te zijn, naast enkele van de renners, die de wedstrijd van start tot finish meemaakt.
Hij besluit het boek bovendien met de opmerking dat, op het moment van de eerste druk in 1988, nog geen van de wielrenners betaald was voor zijn maand in de Ronde.
Het meest glorieuze moment van de hele Tour beleefde ANC-Halford in de proloog. Toen éen hunner renners als eerste mocht beginnen, en dus even bovenaan in alle klassementen stond. Vijf tellen later finishte er al iemand anders, die een minuut later was gestart.
In de weken die daarop volgde werd Jeff Connor van buitenstaander tot lid van de ploeg. Hij moest ineens helpen om het materiaal te verplaatsen, en reed op een gegeven moment telkens de aftandse bestelbus met alle werkplaatsmateriaal naar de volgende startplaats.
Voor een wielerboek is Wide-Eyed and Legless door dit soort zaken dan wel weer zeldzaam humoristisch.
In 1987 werd de Ronde van Frankrijk gewonnen door Stephen Roche. Tegenwoordig rijdt zijn zoon mee in het peloton. En in sommige opzichten was de Tour toen anders. De teams moesten nog inschrijfgeld betalen om mee te mogen doen. Het circus begon met een proloog op donderdag. En op tal van dagen werden twee etappes verreden.
Drie renners werden op dopinggebruik berapt tijdens die Ronde, waaronder Thurau en Bontempi. Dat leverde slechts een schouderophalen op. Ze kregen niet meer een boete, tien minuten tijdstraf in het algemeen klassement, en reden vrolijk verder.
Er won nog weleens een Nederlander een etappe, bovendien. Zelfs de Gele trui werd even door een landgenoot gedragen. En wijlen Gerrie Knetemann reed nog mee, terwijl ik die toch zo met de jaren zeventig associeer.
Wide-Eyed and Legless, maar ook Rough Ride, waarin dezelfde Ronde wordt beschreven, riepen verder bij mij herinneringen op, waarvan ik niet wist dat ze er waren. Zo herinnerde ik me de etappe die Erik Breukink won, in Pau. Andere overwinningen zeiden me daarentegen niets. Op eentje na. De Nederlandse sprinter Jean-Paul van Poppel won dat jaar de Groene trui, van het puntenklassement.
Tijdens die laatste Tourweek was ik zelf op de fiets gestapt, voor een vakantie in België, Luxemberg, en Frankrijk — dus zo groot was mijn liefde om passief het wielrennen te beleven nu ook weer niet. En die slotzondag kostte het toch nog vrij veel moeite om te weten te komen of Van Poppel inderdaad het Groen tot in Parijs had weten te houden.
Misschien maakte zulke nostalgie dit relatief dunne boek toch ook mooier dan het was.
RSS feeds