1 met stip ~ Jip Golsteijn
Dit zou een leerboek kunnen zijn van hoe het niet moet, denk ik. Een catalogus van gemiste kansen. Het perfecte lesmateriaal voor alle journalisten die literaire ambities hebben, en nog eens een echt boek willen schrijven. Als wijlen Jip Golsteijn iets met deze roman heeft aangetoond, dan wel dat iemand die een uitslaande brand kan verslaan niet moet denken ook te kunnen schrijven. Dit is een werkelijk dramatisch slecht boek.
En dat mag jammer heten. Golsteijn was muziekjournalist voor De Telegraaf, en combineerde in deze roman zijn vakkennis over de platenindustrie cynisch met wat thrillerelementen. Mogelijkheden genoeg lijkt me, om iets aardigs op te leveren. En aan het materiaal ligt het ook niet. Maar helaas vergat Golsteijn de vrij elementaire wet dat meedelen niet hetzelfde is als pakkend vertellen.
Ik schreef er eerder over hier. Om te intrigeren moet een roman heel geleidelijk elementen aanreiken waardoor de lezer gaat meeleven, en weten wil hoe of het verder gaat. Als de vertelling alleen maar bestaat uit een opsomming van wat er allemaal gebeurd is, blijft er nooit iets hangen, en groeit er ook nimmer enige nieuwsgierigheid naar meer. Dan worden zelfs 108 pagina’s onmogelijk lang.
Skande.
RSS feeds