Doping en engelen ~ Henny Wouters
Het lijkt soms of ik op deze pagina’s alleen maar mopper over de boeken die me onder ogen kwamen. Dat is niet zo. Ik schrijf hier namelijk nooit over de boeken waarover ik echt wat te mopperen heb. Het lukt me al niet die krengen uit te lezen. En uitlezen is een eerste vereiste om hier te worden besproken.
Als het me toch de moeite waard was over zo’n boek te schrijven, had het iets.
Toch moet ik nu maar eens een uitzondering maken, en een boek bespreken dat werkelijk heel matig is. Zo slecht is het zelfs, dat ik het met plaatsvervangende schaamte las.
W.F. Hermans schreef eens het aforisme:
… een van die romans, die je nauwelijks durft uit te lezen, voortdurend denkend: als ik zelf ook eens zo beroerd schreef in het oog van een ander…
Zo’n gevoel bekroop mij met dit boek.
Nu kan ik hier een cabaretnummer maken en dit boek ontleden. Maar dat is het me niet waard. Laat ik twee opmerkingen maken. Ik vind doping een fascinerend onderwerp, en heb er op mijn andere weblog een hele categorie berichten aan gewijd. Ik ken nogal wat krankzinnige maar waargebeurde verhalen over doping. Had de schrijver daar maar gewoon een paar van uitgeschreven, dan was zo’n boek al honderd keer beter geweest als al de fantasietjes nu.
En schrijftechnisch geredeneerd: goede schrijvers vertellen scenisch. De lezer krijgt alle ruimte in die scenes mee te gaan, maar wordt niet alles aangereikt. Door zelf de ontbrekende informatie aan te vullen, leeft hij of zij zich in.
Slechte schrijvers vertellen vooral resumerend; vatten de hele tijd ontwikkelingen samen op een manier die er voor de lezer nauwelijks toe doet, omdat die van zo’n opsomming niets extra’s meekrijgt. Het blijft enkel bij mededelingen. Water onder de brug.
Dit boek heeft een nog heel slechte schrijver. Ik zal het daarom misschien nog weleens ter hand nemen, als het niet zo vlot met mijn eigen schrijfwerk. Om me gesterkt te weten wat voor rotzooi er gewoon uitgegeven wordt.
RSS feeds