Spiegel van de Franse poëzie ~ Philip Ingelse, red.
Wat zegt het dat ik op de bijna zeshonderd pagina’s van deze bloemlezing nauwelijks getroffen werd door iets nieuws? En vooral begroette wat me bekend was?
Mijn Frans is goed genoeg om vlot zonder woordenboek een zakelijke tekst te kunnen lezen over een onderwerp waarvan ik al enige kennis bezit. Romans gaan ook nog wel, tenzij er te veel argot in staat. Poëzie is waarschijnlijk net te hoog gegrepen, behalve als het liedteksten zijn. Zo bezien zou dit boek ideaal voor mijn leesniveau zijn, omdat de originele tekst links staat, en een vertaling rechts. De betekenis van de woorden hoeft geen probleem op te leveren.
Toch kwam ik er niet in.
Ik betrapte me op vooruit bladeren, om te zien of mijn favorieten er ook in stonden. Rimbaud. Baudelaire. Queneau.
Maar diskwalificeer ik hier nu een taal mee, of is het de samensteller niet gelukt iets achter elkaar te zetten dat boeide? Of is het gewoon de formule, dat kan ook nog. In de Spiegel van de Friese poëzie staan ook niet de interessantste verzen die ik ken.
Een kennismakingsmenu is misschien per definitie wel wat te weinig uitgeproken voor wie al specialiteiten heeft geproefd.
RSS feeds