Metropolitan Life ~ Fran Lebowitz

Dit is éen van de weinige boeken waarvan ik weet dat er altijd iets nieuws in staat waarom ik dan lachen moet. Dat komt doordat schrijfster Fran Lebowitz in elk van haar observaties overmatig veel kurkdroge humor stopt. Doorlezen is daardoor net als eten van te veel bonbons; helemaal goed proeven lukt na een tijdje niet meer.

En toch is doorlezen iets dat moet.

Maar net als bij snoep, zijn er ook grappen waar ik inmiddels niets meer aan vind. Dat is altijd een gevaar bij boeken die om de paar jaar gelezen worden. Die slijten op sommige plaatsen.

Lebowitz biedt in dit boek een stijlgids voor het leven in New York. Ze schreef haar aanwijzingen in de jaren zeventig, maar veel zijn opvallend tijdloos. Dat zal zijn omdat ze de onderliggende gedragingen weet te typeren, zonder daarvoor te veel nadruk te leggen op de toevallige mode van dat moment.

Tenminste.

Een stuk van haar over de populariteit van de CB [het bakkie], zou nu misschien over MSN gaan. Of zo. Dat de meeste mensen weinig zinnigs uit te wisselen hebben, is niet gebonden aan technologie. Dat maakt het gemiddelde weblog wel duidelijk, omdat daarop de onzin voor iedereen zichtbaar bewaard blijft.

Enfin.

Zie hier een pagina met Lebowitz quotes die bijna allemaal uit dit boek stammen.

Fran Lebowitz, Metropolitan Life
177 pagina’s
Plume printing © 1988, oorspronkelijk 1979

Social Studies ~ Fran Lebowitz

Social Studies is heel goed vergelijkbaar met de eerste bundel van Fran Lebowitz, Metropolitan Life. Dat lijkt mooi, want de lezer weet dan zo ongeveer wat er komen gaat. Maar in praktijk kan die voorspelbaarheid ook tegen het boek werken.

Helemaal, als het zoals in dit geval, een humoristisch boek is.

Voorspelbaarheid is namelijk dodelijk voor humor. Bij mij tenminste. De lach ligt tenminste niet meteen al klaar als iemand gek gaat doen. De humor die ik waardeer bestaat voor een groot deel uit verrassing. En verwondering is nauwelijks mogelijk als ik weet dat iemand raar gaat doen.

Dus was Social Studies minder goed dan Metropolitan Life, voor mij. Terwijl dat objectiever bekeken waarschijnlijk helemaal niet waar hoeft te zijn. Fran Lebowitz is na haar debuut beter gaan schrijven. Bovendien steekt dit boek slimmer in elkaar. Lebowitz heeft universelere onderwerpen opgezocht — al zijn alle goede humoristen sociale critici — en tijdgebonden is haar humor vrijwel niet.

Nu goed, éen van de ‘essays’, want zo schijnen die stukken te heten, in Social Studies gaat over unica uit de inrichting van Lebowitz appartement. En onder die kunstwerken is nog wel degelijk een degelijke typemachine. Want daar werkten ze ooit mee, die schrijvers.

De beste observaties in dit boek, bestaan uit oneliners. Zelfs al is die ene regel er niet zelden twee:

The opposite of talking isn’t listening. The opposite of talking is waiting.

Polite conversation is rarely either.

Don’t bother discussing sex with small children. They rarely have anything to add.

En na dit boek is er toch de vraag, Fran Lebowitz had nog jaren op deze manier kunnen doorgaan, maar koos dit niet te doen. Waarom zou dat toch zijn geweest?

Fran Lebowitz, Social Studies
147 pagina’s
Arrow Books 1982, oorspronkelijk 1981