Social Studies ~ Fran Lebowitz
Social Studies is heel goed vergelijkbaar met de eerste bundel van Fran Lebowitz, Metropolitan Life. Dat lijkt mooi, want de lezer weet dan zo ongeveer wat er komen gaat. Maar in praktijk kan die voorspelbaarheid ook tegen het boek werken.
Helemaal, als het zoals in dit geval, een humoristisch boek is.
Voorspelbaarheid is namelijk dodelijk voor humor. Bij mij tenminste. De lach ligt tenminste niet meteen al klaar als iemand gek gaat doen. De humor die ik waardeer bestaat voor een groot deel uit verrassing. En verwondering is nauwelijks mogelijk als ik weet dat iemand raar gaat doen.
Dus was Social Studies minder goed dan Metropolitan Life, voor mij. Terwijl dat objectiever bekeken waarschijnlijk helemaal niet waar hoeft te zijn. Fran Lebowitz is na haar debuut beter gaan schrijven. Bovendien steekt dit boek slimmer in elkaar. Lebowitz heeft universelere onderwerpen opgezocht — al zijn alle goede humoristen sociale critici — en tijdgebonden is haar humor vrijwel niet.
Nu goed, éen van de ‘essays’, want zo schijnen die stukken te heten, in Social Studies gaat over unica uit de inrichting van Lebowitz appartement. En onder die kunstwerken is nog wel degelijk een degelijke typemachine. Want daar werkten ze ooit mee, die schrijvers.
De beste observaties in dit boek, bestaan uit oneliners. Zelfs al is die ene regel er niet zelden twee:
The opposite of talking isn’t listening. The opposite of talking is waiting.
Polite conversation is rarely either.
Don’t bother discussing sex with small children. They rarely have anything to add.
En na dit boek is er toch de vraag, Fran Lebowitz had nog jaren op deze manier kunnen doorgaan, maar koos dit niet te doen. Waarom zou dat toch zijn geweest?
RSS feeds