Belicht geheugen ~ Man Ray
Kon Man Ray [1890 – 1976] ook schrijven? Dat hij een opvallend fotograaf was, wist ik wel. Net als dat hij een rol had gespeeld in een ontregelende kunststroming als Dada. Aan zijn waarnemingsvermogen twijfelde ik dus niet.
Maar dat schrijven…
Belicht geheugen is weliswaar een prettig leesbaar boek, alleen gaat het mij te weinig over wat me aan Man Ray interesseert. Zijn kunst krijgt in verhouding nauwelijks aandacht. Hoogstens, als hij er echt niet om heen komt, worden een paar zinnen gewijd aan de totstandkoming van een inmiddels wereldberoemd werk.
Al is ook wel weer begrijpelijk dat Man Ray weinig zin zal hebben gehad om processen te moeten beschrijven waar misschien nauwelijks een gedachte aan te pas gekomen was.
Deze memoires behandelen vooral de mensen in zijn leven. En dan toch ook weer net niet diepgaand genoeg. Graag had ik meer gelezen over Man Ray’s vriendschap met Marchel Duchamp, bijvoorbeeld. En ook de verhouding met Lee Miller komt er wel erg bekaaid vanaf.
Wel aandacht krijgt een hele reeks opdrachtgevers, en andere grote namen, uit de Franse elite van voor de Tweede Wereldoorlog. En die herinneringen zijn voor een buitenstaander weinig bijzonder om te lezen; zo niet gewoon vervelend.
Dus is mijn eindoordeel over deze memoires gemengd. Interessant aan dit boek zijn de passages over hoe Man Ray een schilder werd. Alleen was hij toen nog geen bijzonder kunstenaar. Over de op het oog meest bijzondere periode in diens leven, toen al dat werk gemaakt werd dat beklijft, biedt elke willekeurige verzameling van zijn foto’s al meer.
RSS feeds