How Things Are ~ John Brockman ed.
Vierendertig essays biedt de bundel How Things Are, waarin wetenschappers zich in vier vijf pagina’s uitspreken over éen aspect van hun vakgebied. En de kwaliteit van hun bijdragen wisselt te sterk, om samenvattend meer dan dit over het boek te schrijven.
Op zijn best pakt een wetenschapper iets dat vanzelf lijkt te spreken, om dan aan te wijzen wat er toch heel wonderlijk aan is. ‘The Joy of Water’ van P.W. Atkins was zo’n essay. Omdat het even maakte dat ik het een grote rijkdom vond dat zo’n wonderbaarlijke vloeistof zo maar op commando uit de kraan stroomt thuis.
Nut had ook natuurkundige uitleg van Lee Smolin over wat tijd precies is, in fysische zin. Of de uitleg van W. Daniel Hillis, waarom niets sneller kan gaan dan het licht — hoe dichter bij de lichtsnelheid, hoe zwaarder iets wordt.
En op zijn matigst was deze bundel een boek voor kinderen, waarin mensen die dat niet helemaal gewoon zijn, toch op hun hurken gaan zitten om iets uit te leggen.
Richard Dawkins schreef ook echt een brief aan zijn dochter, om vooral niets te geloven — en hij is daar zo trots op dat hij die herdrukte in éen van zijn eigen bundels. Maar zo waren er meer.
Niet dat er iets op tegen is om kinderen bij te brengen wat wetenschap is, en hoe onderzoek werkt — integendeel zelfs — maar zet dan op zo’n boek welke doelgroep het heeft. Nu las How Things Are te vaak als een boek dat niet voor mij bedoeld was.
RSS feeds