Van vuur naar ijs ~ Marica van der Meer
Alle boeken die ik over fietsreizen las dit jaar zijn geschreven door mannen. Terwijl vrouwen er net zo goed jaren van hun leven op uit trekken. En vrouwen doorgaans heel andere zaken opmerken onderweg dan mannen.
Dus las ik Van vuur naar ijs, waarin Marica van der Meer de reis door de Amerika’s beschrijft die zij maakte tussen februari 2002 en juli 2003. Ter compensatie. En ook omdat zij vrijwel dezelfde landen bezocht als Mark Beaumont; die zijn fietsreis zo nodig op snelheid wilde doen.
Grootste contrast leverde dat op in de beschrijving van de ontberingen. Mark Beaumont klaagde telkens bitter over tegenwind, maar dan vooral omdat hij daardoor het gewenste daggemiddelde niet haalde. Marica van der Meer nam noodgedwongen weleens de bus, met fiets en al. Zij durfde niet door Colombia, en vloog daar overheen. En haar reis begon al vervelend, met een pijnlijk been; waardoor er meteen al rust moest worden betracht.
Verder benutte zij onderweg wel de gelegenheid om rustig te gaan kijken waar het mooi was. En fietste ze over de hoogste bergpassen van het werelddeel in Peru, waar Beaumont die links liet liggen.
Ook had ze het eerste jaar van de reis tot in Mexico een reismaatje. Die er toen wel genoeg van had, omdat hij het zat was elke dag opnieuw alles te moeten inpakken, en nooit zeker te zijn waar ze die avond zouden slapen.
De dynamiek tussen twee reisgezellen is eigenlijk alleen goed te beschrijven als beide aan het woord komen; zoals in het boek Discovery Road. Dus dat de lezer Marica van der Meer’s compagnon amper kennen leert, lijkt me niet vreemd.
Aan Van vuur naar ijs valt verder op dat de eerste 16.000 kilometer de meeste indruk maakten. Eenmaal in de VS aangekomen, gaat het niet alleen meer om het onderweg zijn, maar moet Alaska worden bereikt. Enkel om het idee de Amerika’s van zuid naar noord op eigen kracht te hebben bereisd.
Uiteindelijk zou Marica van der Meer 27.716 kilometer fietsen. Met cola als voornaamste brandstof.
RSS feeds