Prairie Home Commonplace Book ~ Marcia Pankake (ed.)

Begin jaren zeventig deed Garrison Keillor onderzoek naar de ‘Grand Ol Opry’; dit is een radioprogramma met voornamelijk country-muziek dat al sinds 1925 wordt uitgezonden. Hij raakte daar zo door geïnspireerd dat hij zelf een gevarieerd programma met publiek wilde maken voor de radio. Dit werd A Prairie Home Companion.

Het programma bestond in 1999 25 jaar, en ter gelegenheid daarvan verscheen dit plakboekding.

Muziek is het belangrijkste bestanddeel van A Prairie Home Companion, en muziek is moeilijk over te brengen in een boek. Daarom bestaat het vooral uit talloze alfabetisch geordende wist-u-datjes, en zijn stukken tekst uit de satirische hoorspelen opgenomen. En eerlijk gezegd lazen de meeste teksten alsof ze in elk jubileumboek hadden kunnen staan van een club waar je zelf nooit deel van hebt uitgemaakt.

Keillor was vanaf het begin alom aanwezig in het programma, als zanger, muzikant, schrijver, en hoorspelacteur. Maar het meest typerend voor het programma zijn de monologen over het fictieve dorp Lake Wobegon. Aanvankelijk waren dat niet meer dan reeksen aan moppen, maar die alleenspraak zou zich uiteindelijk ontwikkelen tot een wekelijks verhaal.

Overigens wordt er wel telkens gerefereerd naar ‘Lake Wobegon’ in dit boek, maar niet naar Keillor’s boeken. Wel werden er een paar verhalen in deze bundel herdrukt.

Opvallend toch aan dit jubileumboek is dat er aandacht uitgaat naar de haat die het programma oproep bij sommigen. En bij de afkeer kan ik me wel wat voorstellen.

A Prairie Home Companion beluisteren — wat al enige kan tijd kan, via internet — roept voor buitenstaanders dezelfde bevreemding op als het bij toeval kijken naar een soap. Of desnoods: als het lezen van een willekeurig boeklogje. De vaste volgers weten van alles dat de nieuwkomer ontgaat, en die begrijpt maar niet waarover men zich druk maakt.

Over het radioprogramma werd onder meer geschreven in serieuze media:

In some ways, Garrison Keillor did more damage to the image of Minnesota than Stalin did the Soviet Union.

Of:

[..] as a Midwesterner with rural roots, I see the show as an insulting, inaccurate caricature of rural and small town America.

Ironie is ook aan weinig Amerikanen besteed, denk ik dan. Maar eerlijk gezegd beluisterde ik A Prairie Home Companion alleen om Keillor’s monologen. En sinds die als podcast beschikbaar zijn, heb ik geen aflevering meer van het hele radioprogramma gehoord.

Marcia Pankake (ed.), A Prairie Home Commonplace Book
25 Years On the Air With Garrison Keillor

156 pagina’s
High Bridge Company, 1999