Bolhoed van Piet de Jong ~ Kees Sorgdrager
Dit is een bundeling van aangenaam relativerende radiocolumns die oud-journalist Kees Sorgdrager uitsprak in het onvolprezen programma OVT. Er zijn persoonlijke memoires bij over hoe hij het vak inrolde, maar ook beschouwingen waarin zijdelings over de kwaliteit van de parlementaire journalistiek wordt geoordeeld, of die van het politieke bedrijf zelf.
Zo had hij veel sympathie voor Pim Fortuyn, ondanks alle onderhuidse krankzinnigheid die hij ook bij deze politicus vermoedde. Kees Sorgdrager ziet alleen wel dat Fortuyn problemen signaleerde die de gewone kiezer ook al lang had opgemerkt, maar de politiek stelselmatig negeerde.
Ambiguër is Sorgdrager in deze bundel over dat rare spel tussen politiek en parlementaire pers. Duidelijk is dat hij walgt van de opmars van de doctorandusjes communicatie die de overheidsvoorlichting aantoonbaar tot propaganda hebben gemaakt. Of van de Melkert’s en andere politici die geen normale zin meer kunnen uitspreken, en geen mening durven te formuleren zonder goedkeuring van een focusgroep.
Maar wat is de plaats van de journalist daarbij dan?
Sorgdrager haalt zelfs Max Weber’s Politik als Beruf aan om de pers zijn plaats te wijzen. De journalist is een buitenstaander en moet daar ook vrede mee hebben.
Toch geeft hij ook voorbeelden dat het loonde om gewoon vriendschappen aan te knopen met de politici die hem toevallig goed lagen, op het persoonlijke vlak.
Anderzijds is het vak veranderd, zeker sinds hij er mee stopte. Zowel politici als pers lijken tegenwoordig in een permanent heden te leven, waarin iedere toevallige hobbel luidkeels tot berg wordt benoemd. Historisch benul ontbreekt, en dus is alle relativeringsvermogen weg. En als iedereen hetzelfde maar op hetzelfde moment erg vindt, wordt het vanzelf ook een ramp.
RSS feeds