Brieven, dagboeken en een geheime liefde ~ Laurie Langenbach
Heel het oeuvre van Laurie Langenbach staat bij mij in de kast, zo meldde ik hier ooit eerder. Om daar bij op te merken dat de kans niet heel groot was dat dit bescheiden tal boeken ooit nog herlezen zou worden.
Via een omweg herlas ik haar debuut nu dus toch. Die sleutelroman uit 1977, Een geheime liefde, werd namelijk veertig jaar later compleet herdrukt in dit deeltje privé-domein. Wat ook goed kan, om het zo hoge autobiografische gehalte van dat boek.
Laurie Langenbach was ooit smoor op de schaker Jan Timman. Alleen had deze man wel meer vrouwen om zich heen fladderen. Meer dan een nacht of wat samen hebben ze nooit gedeeld. De roman Een geheime liefde werd daarmee het verslag van haar gedachten over een onmogelijke obsessie voor die ene man — van wie de zelfs de voornaam nooit genoemd wordt in het boek.
Vrijwel geen recensent had indertijd iets prijzends te zeggen over de roman. Wat enerzijds gewoon kon zijn omdat Laurenbach pontificaal een portret van zichzelf op het omslag had laten zetten. Terwijl zeker de zo eigen toon van het boek niet werd gewaardeerd; die zou niet literair genoeg zijn geweest.
Alleen zijn de zeden inmiddels anders. In deze narcistische tijd, waarin het halen van ‘likes’ op de sociale media voor menigeen de voornaamste bevestiging is van het nut hunner bestaan, lijkt Laurie Langenbach’s roman ineens een pijnlijk eerlijke en haast afstandelijke zelfobservatie te zijn geworden.
Anno 2017 is voor mij niet meer exact te achterhalen wat me indertijd zo zeer aansprak in het werk van Laurie Langenbach [1947 — 1984] dat ik al haar boeken wilde hebben, toen die nog gewoon in de reguliere handel te verkrijgen waren. Zo hoog was mijn boekenbudget als tiener immers niet. Een uitgave moest zich daarom al bewezen hebben, wilde deze worden aangeschaft.
Het kan dus domweg ook zijn dat kopen wel moest, omdat de bibliotheek niet al haar werk op de plank had staan.
Laurenbach’s nogal persoonlijke toon moet me indertijd zeer hebben aangesproken, met al die twijfel enerzijds, naast haar duidelijke overtuigingen, plus het gegeven van haar redelijk exotische achtergrond. Ze groeide niet in Nederland op. En daarmee waren zelfs de verhalen over haar jeugd al opvallend anders dan de doorsnee standaard.
Want die toon, en daarmee de vermoedens met een interessant mens van doen te hebben, maakten vervolgens toch ook dat ik me ooit nogal door deze schrijver verraden voelde. Toen ze kanker kreeg, ontweek ze het reguliere medische circuit, wat haar daarmee ineens tot een ontiegelijk dom gansje maakte.
Een geheime liefde neemt de helft van het tal pagina’s in van dit deeltje privé-domein. Samensteller Rutger Vahl biedt daarnaast een korte levensbeschrijving, enkele series brieven, en wat dagboekbladen. Wie deze uitgave strikt lineair leest, stuit daarmee op het probleem vooraf nogal wat informatie aangereikt te krijgen over die debuutroman, en de ontvangst daarvan.
Ik was wel blij met dat extra materiaal. Omdat dit mijn beeld van deze schrijver aanvulde en verbeterde. En omdat ik bijvoorbeeld haar verhalenbundel Gevallen vrouwen nu wel durf te gaan herlezen — een boek dat me vroeger nog beter beviel dan Een geheime liefde.
RSS feeds