Al dat zweet ~ Laurie Langenbach
Heel het oeuvre van Laurie Langenbach [1947 – 1984] staat in de boekenkast bij mij. En hoewel dit maar een paar centimeter aan plankruimte vult — daarom ook niet per se weg hoeft — is de kans niet groot dat ik al die boeken nog eens ga lezen.
De merkwaardige dood van Langenbach, die al jong baarmoederhalskanker kreeg, en daarop in de spiritualiteit vluchtte in plaats een dokter te bezoeken, heeft invloed. Zelfs al mag een schrijver alleen op zijn of haar woorden beoordeeld worden, dan nog heb ik blijkbaar liever niet dat zo iemand in het leven volslagen idiote beslissingen neemt.
Laurie Langenbach schreef begin jaren tachtig columns voor de sportpagina’s van NRC Handelsblad. De voornaamste gimmick daarvan was dat zij aanvankelijk niets had met de sport.
Dat intellectuelen, of zij die zich zo noemen, zonder remming van sport mogen houden, is pas van veel later datum.
En helemaal lukte het Langenbach toch ook niet, om altijd de overstap te maken naar het ongeremde enthousiasme.
Daarnet keek ik naar Studio Sport. Voor de zoveelste keer zag ik dames en heren tegenover elkaar staan, met die verbeten wil om te winnen en het werd me zwaar te moede. Al dat zweet! Al die hartstocht! Waarvoor, zou ik haast willen vragen, pourquoi? [22]
De columns stammen uit een aanmerkelijk onschuldiger periode dan nu. Ruud Krol, de legendarische aanvoerder van voetbalclub Ajax, had nog gewoon een snackbar erbij. Langenbach werd verboden om een wielerwedstrijd vanuit de auto te volgen, omdat renners weleens een plas plegen onderweg, en het geen pas gaf als een dame dit zag. Sport leek in die jaren voor er commerciële televisie was, en het grote geld alles zou gaan verzieken, nog merkwaardig oer en dus puur.
In die zin zou het interessanter zijn wat iemand als Laurie Langenbach vandaag over topsport zou schrijven.
Hoewel. Zolang het maar echt over sporters of hun wedstrijden gaat. Beschouwinkjes over mensen aan de marge van alles, zoals een Mart Smeets, die ook toen al zo opvallend het televisiebeeld vulde, kan iedereen wel schrijven. En helaas had Laurie Langenbach vaker oog voor dit soort afgeleide verschijnselen dan voor strijd, en competitie.
Maar dat heeft allemaal zo weinig met sport te maken.
RSS feeds