Brogge van glas ~ Johan Veenstra
Bij de reeks talen die ik denk te kunnen lezen, heeft zich nu ook het Stellingwarfs gevoegd. Dat is die andere in Friesland gesproken taal. Een Nedersaksisch dialect is het, waarmee iemand zich tot achter Berlijn waarschijnlijk zonder al te veel problemen verstaanbaar kan maken.
Er was alleen éen woord waar mijn ogen steeds aan haken bleef tijdens het lezen. Dat was het woord ‘lichtkaans’, wat staat voor mogelijk, misschien of wellicht. Het leek me zo’n raar purisme; het wijkt zo af van de andere woordvormen. Maar tekenend voor dit boek is nu net, dat het woord ‘lichtkaans’ op bijna iedere bladzijde lijkt voor te komen.
De hoofdpersoon is in sommige opzichten nogal onzeker.
Deze roman gaat over onmogelijke liefdes, en de geheimen die er kunnen zijn tussen de mensen die het nauwst tot elkaar staan. Zo heeft de hoofdpersoon nooit geweten wie zijn vader was, en leert hij pas na de dood van zijn moeder dat hij ook nog een halfbroer heeft.
Zelf is hij evenmin erg gelukkig in de liefde.
Veenstra vertelt al dit in een hem kenmerkend parlando. Als ik niet al zijn radiocolumns voor Omrop Fryslân had gekend, was ik nooit aan dit boek begonnen. Zijn toon bevalt me wel, net als zijn melancholie. Al bleek hij me in deze roman op momenten breedsprakiger dan mij lief is.
Tegelijkertijd, misschien is het wel onmogelijk voor een schrijver om soms te zwijgen en de lezer zelf het verhaal te laten bedenken, als het boek zelf al zo zeer over stilzwijgen gaat.
RSS feeds