Quotable Runner ~ Mark Will-Weber ed.
Het is al vaker geconstateerd hier bij boeken over hardlopen, maar de schrijvers daarvan missen meestal iets. Ze roepen nooit de herkenning op hoe het voor mij was om hard te lopen. Daarbij vraag ik echt niet veel, hoogstens wat tekenende details.
Zelfs in een boek als dit, met uitspraken van sporters en trainers over het hardlopen, mist er een kern. Het is alsof iedereen toch al weet waarover het gaat, de lezer incluis, en de activiteit daarom verder niet benoemd hoeft te worden.
Niets in dit boek vertelde me iets over de lol die hardlopen brengt; over het plezier in wat het eigen lichaam aan inspanning vermag — die eeuwig luie broeder ezel.
The Quotable Runner gaat vooral over hardlopen als wedstrijdsport, en dan ook nog specifiek over de midden- en lange afstand. De samensteller heeft trouwens gelijk. De vaardigheid om te kunnen sprinten is een aangeboren afwijking. Daar hoeft verder geen aandacht aan besteed te worden.
Het verschil tussen een hardloper en een jogger is het inschrijfformulier voor de volgende wedstrijd, zo heet het dan. En dus krijgen nogal wat succesvolle atleten het woord, over de moeite die het hun desondanks kostte de top te bereiken. Dat maakt dit boek me iets te zeer zo’n eeuwig positief Amerikaans zelfhulpgeval.
Ik had dit in mijn tienertijd waarschijnlijk hogelijk gewaardeerd. En er toen denkelijk uitspraken uit overgenomen, als motivatie om nog beter mijn best te doen. Nu bracht alleen het hoofdstuk ‘Pain’ even die soms zo zeer door mij gewenste herkenning:
Unless you’re an athlete you can’t understand it. Joe Public can’t understand it. All they see is you racing in Oslo, Spain etc. and there’s all this talk about money. They don’t see the other side of it: being really depressed and having to go to the physiotherapist twice a day, thinking your career is over. Or walking backwards down the stairs because the Achilles is so tight.
Peter Elliot
En goed, aardig was dan ook wel weer de ontdekking hoe zeer drank heeft bijgedragen aan de verspreiding van de sport. Het georganiseerde hardlopen ontstond in Groot-Brittannië, waar kroegbazen hele atletiekbanen naast hun etablissement aanlegden; alles om maar volk te trekken.
Voor de rest maakte dit boek merkwaardig genoeg de indruk uit ergens diep in de jaren tachtig te stammen. Van het moment dat vrouwen eindelijk officieel marathonkampioenschapen mochten lopen; uit de tijd dat lopen ineens geen activiteit van freaks meer was, die werden nageroepen op straat.
En ondanks al deze bewaren waren alle uitspraken mij zeer aangenaam om te lezen.
Zo moet het dus zijn om te geloven, en je in dat geloof bevestigd te zien.
RSS feeds