Foksejacht ~ Jan Wybenga
Er is niet veel Friese literatuur die ik nog weleens herlezen wil. Liever kauw ik wat op Wumkes’ vertaling van de Bijbel, omdat het Fries daarin zo mooi is.
Belangrijkste uitzondering op die regel is de gedichtencyclus De Foksejacht van Jan Wybenga. Die hoort bij het najaar, zoals de jacht bij het najaar hoort. Al gaat de cyclus ook en misschien wel vooral over de laatste periode in het leven van een solitaire man, met een wat schimmig verleden.
De vos is natuurlijk ook een traditioneel literair symbool. Ik vraag me alleen af of Wybenga de Griekse dichter Archilochus kende, die schreef dat de vos vele dingen weet, maar de egel éen groot ding. In de 20e eeuw zijn die regels nog weer beroemd geworden door een essay van de politieke denker Isaiah Berlin. Alleen, dat thema zie ik in deze rijke bundel nog niet zo maar terugkeren.
Merkwaardig bij al mijn appreciatie blijf ik alleen vinden dat geen enkel gedicht op zichzelf tot mijn favoriete poëzie hoort. Dat het echt de soms heel verschillende stemmen samen uit alle gedichten zijn die de ervaring maken.
RSS feeds