Eleven Kinds of Loneliness ~ Richard Yates
Bij leven vergeten, na zijn dood herontdekt. Richard Yates [1926 – 1992] hoort tot het zeldzame slag schrijvers die zijn doorbraak nooit zou meemaken.
Zelfs al waren de kritieken altijd goed, en werd hij bewonderd door andere Amerikaanse schrijvers — Carver en Wolff namen hem ten voorbeeld — zijn werk werd amper verkocht toen Yates daar nog van had kunnen profiteren.
En toen was er éen krantenartikel in 1999, van Stewart O’Nan, in de Boston Review dat weer een zaadje aan belangstelling zaaide.
Vervolgens kwam er een veel besproken biografie over het van drank doordesemde leven van Yates, en zijn manische depressies.
Punt is alleen wel dat als zo’n onbekend gebleven auteur aan een nieuw publiek wordt voorgesteld, daarbij altijd vergelijkingen worden gemaakt met andere schrijvers.
En die vergelijkingen konden alleen al niet kloppen omdat ik de schrijvers ken waarmee Yates werd vergeleken, en deze nogal verschillen.
Maar, een bundel korte verhalen lezen van een Amerikaanse auteur kan eigenlijk nooit kwaad. Zeker als die verhalen eerder in een blad gepubliceerd zijn, zullen die vakmatig goed in elkaar zitten. En Eleven Kinds of Loneliness van Richard Yates uit 1962 bleek ook een goed boek te zijn.
Zij het dat ik de kwaliteit van deze verhalen uit de jaren vijftig eerder zag dan voelde.
Verwacht ook geen stilistisch geflonker, of briljante dialogen. Yates bleek een kampioen te zijn van de onnadrukkelijkheid. Uitleg geeft hij niet. Tegelijk weet de lezer wel veel meer over de personages dan in de verhalen staat.
Het zijn allemannen. Hun hoop is tastbaar. Maar hun tekortkomingen zijn universeel.
Voor mij weegt waarschijnlijk nogal mee dat de meeste verhalen zijn samen te vatten in éen zin. Geadopteerd jongetje uit de stad is de nieuwe leerling in een school buiten. Vrouw beseft vlak voor haar trouwdag dat ze haar toekomstige echtgenoot helemaal niet kent. Taxichauffeur die teleurgesteld is in het leven verandert zijn bestaan in éen enkele kwade opwelling.
En daarom houd ik nu nog enig voorbehoud. En moest eerst ook nog een roman van Yates voor ik oordelen kan. Het gevoel miste iets heel bijzonders mee te hebben gemaakt, zoals ik nog altijd heb, en meteen had, bij de vroege verhalen van Updike bijvoorbeeld.
De auteurs die hij zo inspireerde, lukte toch wel iets meer.
RSS feeds