een wens tot kwetsbaarheid

In het debatje tussen justitieminister Donner en advocate Britta Böhler vrijdag ontbrak wat mij betreft de belangrijkste vraag.

Waarom?

Maakt het extremisme van een paar enkelingen het werkelijk noodzakelijk de rechtstaat tot in zijn fundamenten aan te tasten? En wat mij betreft ook: zijn er de laatste jaren niet al genoeg mogelijkheden bijgekomen het gedrag van verdachten te observeren?

Zelfs de Raad van Europa maakt zich er tegenwoordig zorgen over dat de staat zo veel over iemands communicatiepatronen te weten kan komen. Of dat de mobiele telefoon het mogelijk maakt te reconstrueren waar de eigenaar daarvan zich bevindt op elk willekeurig moment.

Zo veel mogelijkheden tot toezicht op iemands gedrag bestonden er nooit eerder, in een democratie. En een debat hoeveel de overheid zou mogen weten van zijn onderdanen, blijft steeds maar uit. Dus worden er ook te weinig waarom-vragen gesteld.

Maar wat is het nut van een centrale database met de vingerafdrukken [pdf] van alle Nederlanders? Dat het nog net geen database is met de DNA-beschrijvingen van alle inwoners? Hier gaan toch andere instanties gebruik van maken.

Ik vind er een angstwekkende opbouw in zitten. Eerst iedereen te verplichten altijd een identiteitsbewijs te kunnen tonen. Dan opleggen dat ieder paspoort of ID-bewijs een verplicht uniek biometrisch kenmerk krijgt. En dan ineens al die unieke gegevens centraal willen verzamelen, in plaats van alleen technologie toe te staan die lokaal de controle van iemands identiteit mogelijk maakt.

Waarom?

Ik ken geen foutloze technologie. Ik kan de pijnlijke vergissingen, en de schrijnende overlast die fouten voor een onschuldig iemand zal meebrengen, nu al voorspellen.