Weening en knersing der tanden ii
Betrapt. Al twee keer is me vandaag verweten niets over het wielercriterium in Surhuisterveen te hebben geschreven. Hoewel ik daar toch even rondgekeken heb dinsdagavond.
Maar wat valt er over te schrijven? Een criterium is geen wedstrijd; veeleer een soort feestelijk toneelspel van wielrenners in de openlucht, waarin van degene met het hoogste startgeld verwacht wordt dat die flink zijn best doet aanvallen op te zetten.
Van de drie duurste renners had er éen niet eens een fiets bij zich, waarop de plaatselijke wielerhandel uitkomst moest bieden.
En natuurlijk won de plaatselijke favoriet Pieter Weening, omdat hij sinds zijn winst in een touretappe een held is en daarom voor iedereen goed zichtbaar moest zijn.
Kijk, andere jaren was er ook dat criterium. Toen was er nog wel iets beschouwends te schrijven over de gewone straten in een dorp die ineens tot wedstrijdparcours promoveren. Over de bijbehorende kermis en de jonge meisjes die speciaal daarvoor hun mooiste nieuwe borsten hadden aangetrokken.
Nu kwamen er 35.000 mensen op die Weening af. Daartussen verdampte iedere gedachte al voor die in me op kwam.
[x]#1340 fan donderdag 4 augustus 2005 @ 19:54:03
