Weening en knersing der tanden iv
Geen mooiere wielerwedstrijden als de eendagsklassiekers. En toch hebben de grote rondes ook iets. Zelfs als de klassementsrenners berekenend rijden. Zelfs als er telkens massasprints zijn.
Het is moeilijk te definiëren wat dat iets dan precies is.
Mee zal wegen dat de rechtstreekse uitzendingen altijd aan het einde van de middag zijn. Als voor mij, gevoelsmatig, de werkdag erop zit, en alles wat dan afleiding biedt als een beloning kan voelen.
Bovendien hebben de meeste wielerwedstrijden éen voordeel. Als de wedstrijd niet boeit, is er altijd nog een landschap om naar te kijken.
En toen stierf er maandagmiddag ineens een wielrenner midden op straat. Waarbij een Italiaanse cameraman het nodig vond het creperen van dichtbij in beeld in te brengen.
Ik ben daar nog steeds van in de war.
En hoewel ik daarom ook gisteren nog weinig lust had om te kijken, kwam het er toch van, en zag ik streekgenoot Pieter Weening een putsch plegen, door alleen aan te komen, de etappe te winnen, en ook nog de leiderstrui te pakken.
Begrijpelijker wordt het er zo niet op.
[x]#8721 fan donderdag 12 mei 2011 @ 10:10:22
