De wereld volgens…
Ik heb net een boek van Maarten van Rossem besproken, dat in de titel belooft dat hij ons de wereld uit zal leggen. Alleen beperkt hij zich in het boek voornamelijk tot Nederland.
En vroeger waren er die radiocolumns met als titel ‘De toestand in de wereld’ van mr. G.B.J. Hiltermann. Die riepen bij mij voor eeuwig de overtuiging op dat als mensen in de publieksmedia met hun academische titel pronken, ze altijd uitspraken zullen doen over een onderwerp waarop zij nooit gestudeerd hebben.
Noem dit een wet.
Een mening is als een aarsgat. Elk heeft er éen, zo zeggen de Amerikanen. Trek ik deze metafoor door, dan is het nooit eerder zo populair geweest de wereld het eigen aarsgat te tonen als sinds het weblog doorbrak.
Natuurlijk doe ik hier ook weleens aan mee, op mijn bescheiden wijze. Mijn boeklog staat vol met persoonlijke getinte oordelen over boeken. Maar meestal heb ik geen mening, gewend als ik ben om zelf na te willen denken. En door te willen denken. Alleen stellen inmiddels meer mensen dan ik ooit voor mogelijk hield er prijs op mijn ideeën te vernemen.
Sommige mailen mij zelfs om onderwerpen aan te dragen. Dat is heel vleiend. Maar toch.
Wil ik wel iets zeggen over het laatste ideetje van minister Verdonk? Best, maar dan toch alleen door iets meer te vertellen over die vreemde dwangneurose van politici voor alles regels te willen bedenken.
Maar daar de juiste argumentatie bij bedenken, is werk.
Minister Pechtold’s woorden dan, dat de politiek zo’n vies en voos bedrijf zou zijn? Ach, het is toch een algemeen bekende mediastrategie in Nederland dat iedereen hier altijd wil overkomen alsof die een gewoon mens is gebleven. Ondanks al zijn of haar status. Niets van aantrekken, dat. Daar heeft menig intelligent essayist al het nodige over gezegd; dat hoef ik niet over te doen.
Die klucht in Fryslân dan, waarin allerlei mensen ruzie met elkaar kregen, omdat sommige politiemensen het Fries niet zouden verstaan? Ruzies over het Fries interesseren me niet.
Als de Friezen zich er nu eens wat drukker over maakten om mooie dingen met hun taal te doen, in plaats van alleen op de status van hun minderheidsspraak te hameren. Dan hadden we er nog wat aan. Was er tenminste nog eens plezier aan te beleven.
Verdomme, liet ik daar toch nog even een mening zien. Excuses. Het was sterker dan ik.
[x]#1648 fan maandag 23 januari 2006 @ 23:53:56
