Credo
click image to play. 1.00 minutes
Merkwaardig aan dezer dagen vol van de WK is dat er op TV-kanalen zonder voetbal terloops hele series aan documentaires worden doorgejast, zonder dat dit ergens iemand opvalt. Gisteren was het toevallig de beurt aan een portret van dichter Jean Pierre Rawie. En ik keek dat programma vooral omdat ik heel wat bundels van de man gelezen heb, zonder dat daaruit ooit een regel bij me wist te beklijven.
Dat zijn van die dingen.
De vormvastheid en de inhoud van zijn gedichten zijn me sympathiek; en het maakt me niet uit dat veel van wat hij vroeger schreef onder de light verse schijn te vallen. Ook dat hij veel verkoopt, vergroot het raadsel enkel meer. Tienduizenden mensen snappen het blijkbaar allemaal wel.
Ik zie altijd iets moeizaams in de gedichten, alsof ze met heel veel zweet door iemand bij elkaar verzonnen zijn.
Toegegeven, zo voorgelezen loopt een gedicht al heel wat vanzelfsprekender.
Misschien schrijft Rawie wel meer op het oor dan op het oog, en moet dat dan de conclusie maar zijn.
[x]#1871 fan dinsdag 20 juni 2006 @ 22:14:54
