Wie zelf durft na te denken, heeft geen ironieteken nodig
Mij bereikte een e-mail van een onderzoeker, die informeerde welke troost ik toch vond in deze lijst boeken, hier eerder gepubliceerd.
Tja.
Ik vond het indertijd grappig te noteren hoeveel boeken met deprimerende titels er wel niet voor het grijpen stonden, in de kast beneden. Stapel de somberheid op, en als de verzameling te groot is, wordt die ineens belachelijk. Zo dacht ik, toen nog goedgeluimd.
Maar ik had dus moeten vertellen dat de titel van dat stukje toen ironisch bedoeld was, gezien wat volgen zou.
Grappen worden er alleen nooit beter op als ze een aankondiging nodig hebben. Laat staan als er achteraf uitleg bij nodig is.
De hoogste humor is voor mij die waar het moment de lach bepaalt, en niet andersom. Ik houd het meest van ‘wit’; dat onvertaalbare Engelse begrip voor de humor die spontaan in een gesprek ontstaan kan, als iemand razendsnel ontregelend reageert op wat een ander zegt.
Maar wat dan leuk is, hoeft dit op een ander moment helemaal niet te zijn.
Veel minder heb ik met gestolde humor, waarvan de mop wel het treurigste voorbeeld is, omdat daaraan alles vastligt. Maar ook verreweg de meeste lach-series op de TV, of de optredens van Nederlandse cabaretiers zijn mij veel te bedacht. Te berekend op goedkoop effect. Dan bepaalt de gewenste lach het moment, en dat is armoedig.
Deze boekenweek heeft dus een uitermate droevig thema, goedbeschouwd. Met zijn ‘Lof der zotheid’, en zijn berg aan vettig gestolde humor op papier.
Nee, goed beschouwd werkt humor voor mij nog het best als middel om iets anders over te brengen.
.
[x]#2585 fan donderdag 15 maart 2007 @ 14:04:49
