the Greenhalgh forgeries
Deze week werden nogal wat vastgoedhandelaren opgepakt in Nederland, op verdenking van fraude. Helaas is ons rechtssysteem niet ingericht op het vervolgen van een dergelijk grootschalig bedrog, dus zullen die zaken niet veel opleveren.
Polities boetes laten geven aan fietsers met knipperende lampjes is nu eenmaal een stuk makkelijker. Opsporingsprioriteiten moeten wel haalbaar zijn.
Maar goed, vastgoedhandelaren en dergelijk volk worden door mij ongezien al veroordeeld. Er zijn tal van redenen aan te wijzen dat de huizen in Nederland zo duur uitvallen, en het eeuwig zo krukkige huisvestingsbeleid van onze politici is daar uiteindelijk maar éen oorzaak van.
Ik dwaal af.
Wat ik zeggen wil, is dat er fraude en fraude bestaat — maar dat sommige vormen daarvan geïnstitutionaliseerd zijn, daarmee niet strafbaar, en hoogstens nog eens achteraf, door een schrander historicus, zijn aan te klagen. Dit mechanisme leren onderkennen noem ik met een volwassen blik naar de wereld kijken. Ik kan het bedrog afkeuren zo veel ik wil, veranderen doet dat toch niets.
Neemt niet weg dat er ook vormen van fraude bestaan die me wel vrolijk maken. Zoals dat waargebeurde verhaal van die man in zijn tuinschuurtje. Hij maakte daar twintig jaar lang zogenaamd klassieke kunstvoorwerpen, die zijn hoogbejaarde ouders vervolgens aan musea wisten te verkopen.
Daar nu, zou ik wel eens een film over willen zien.
[x]#3181 fan zaterdag 17 november 2007 @ 16:07:25
Cockie op 18 november 2007 @ 07:39:45
Het zou een verhaal van Roald Dahl kunnen zijn.