Voorjaar voorbij
Terugkijkend op het klassiekerseizoen — het voorjaar is alweer voorbij, net als de mooiste wielerkoersen — de merkwaardige conclusie dat ik dit jaar het meest genoten heb van de koersen die me normaal het minste zeggen.
Milaan — San Remo is normaal een ellenlange aanloop tot een berg vlak voor de finish, een krankzinnige afdaling, en dan altijd een sprint. Alleen was ditmaal die sprint onmogelijk spannend.
De Ronde van Vlaanderen was ditmaal al beslist op de Muur van Geraardsbergen — daar waar de koers normaal pas begint.
Van Parijs — Roubaix was ook al een eind voor de finish in te schatten wie er winnen zou. Bovendien regende het niet, en was het al evenmin stoffig.
De Amstel Gold Race is een vreselijke kronkelkoers, die me altijd verwart omdat het licht telkens uit een andere hoek schijnt. Maar de finish bergop, op de Cauberg, kan de laatste kilometer erg spannend maken — zoals dit jaar gebeurde;
En Luik–Bastenaken–Luik, normaal mijn lievelingskoers, was dit jaar voor het eerst sinds 1980 al ruim voor de finish beslist;
Al met al, weinig opwinding dus.
[x]#5823 fan zondag 26 april 2009 @ 18:26:22
