DNS
Reau en ark
Mijn internetverbinding haperde telkens, vandaag. Maar ook weer nooit lang genoeg om internet onmogelijk te maken. Dus merkte ik het probleem op, zonder er verder een gedachte of emotie aan te wijden.
Dit is wel eens anders geweest. In al die jaren dat ik een vaste breedbandverbinding heb, zijn heel wat problemen gepasseerd. Al bleef het voornaamste probleem dat de provider altijd zwijgt over de storingen.
Mijn internetaanbieder had tot vrij kort geleden regelmatig wegvallende DNS-servers. En dit was vervelend. Het Domain Name System [DNS] werkt als een telefoonboek voor internet. U typt in ‘eamelje.net’, en een DNS-server hielp dan mee uw verzoek om deze website te zien door te zenden naar het IP adres 173.236.138.31.
Machines werken met getallen, mensen met letters.
Dus, als het DNS haperde bij de provider, was de gewenste website niet te bereiken door de naam te gebruiken. Daarmee leek het wereldwijde web stuk.
Alleen kon ik doorgaans makkelijk controleren waar de storing zat. Want van sommige bestemmingen me was het numerieke internetprotocoladres bekend; en doorgaans was daarop zo’n website daarop gewoon te bekijken.
Door de stelselmatige fouten van de internetaanbieder had ik daarom al lang geleden alternatieve oplossingen gezocht. Eén daarvan is om niet de DNS-servers van de eigen provider te gebruiken, maar die van een ander, of van Google. Dat kan iedereen eenvoudig op de eigen computer instellen. De ander was om een automatisch eigen database aan te leggen met de numerieke adressen van gebruikte bestemmingen.
Toen las ik eerder vandaag over het onzalige plan bij de Nederlandse politie om zwarte lijsten aan te leggen met verboden webadressen. Dat was indertijd alleen al een zeldzaam onnozel plan, omdat weinig zo makkelijk te verhuizen is als een website. Terwijl het zeldzaam arbeidsintensief is om mensen de hele dag over het wereldwijde web te laten surfen, en adressen te laten aantekenen.
Punt is alleen wel dat mijn internetprovider geheel vrijwillig de zwarte lijst van de politie overnam, en alle internetverkeer daar naartoe censureerde. Althans, zijn DNS-servers zo inrichtte dat aan de hand van de lijst sommige bestemmingen onbereikbaar werden.
Voor wie het DNS van deze provider gebruikt tenminste.
Dus werd mijn internetabonnement gecensureerd, op vage gronden — want hoe kan de politie alvast beslissen waar rechters voor zijn — alleen gold deze censuur dan weer niet voor mij. Misschien zou ik daarom niet moeten zeuren. Maar principieel blijft dit gedoe stinken.
Bovendien speelt er meer tegenwoordig, omdat het technisch benul bij opsporingsambtenaren nihil is; laat staan bij de politici, die almaar absurder wetten hebben aangenomen. Alleen al dat ik weet hoe je andere DNS-servers gebruikt dan die de eigen internetaanbieder heeft, maakt me waarschijnlijk voor van alles verdacht.
[x]#8249 fan dinsdag 8 februari 2011 @ 21:24:33
