Walkman
Reau en ark
Mijn directe herinneringen aan de Walkman als apparaat schreef ik al eens op. Daar is niet veel aan toe te voegen. Behalve dan dat mijn telefoon tegenwoordig ook terloops als Walkman dient. Die heeft een paar Gigabyte aan opslagcapaciteit; daar passen dus een groot aantal CD’s op. Maar eigenlijk doet al die meegenomen muziek er niet zo toe, omdat ik onderweg vrijwel alleen naar podcasts luister.
Een cassette-Walkman had daarentegen voor maar negentig minuten muziek; want C90 cassettes waren een stuk minder kwetsbaar dan de C120.
En die negentig minuten dwongen altijd tot moeilijke keuzes. Als ik die anderhalf uur, of 45 kilometer, naar de universiteit ging fietsen, moest de muziek daar ook een goede begeleiding bij bieden.
Lang was een bandje met Nirvana op kant A een favoriet. En nu deze week herdacht wordt dat Kurt Cobain twintig jaar dood is, besef ik ook hoe zeer zijn werk bij een inmiddels ver verwijderd tijdperk hoort. Een tijd waar makkelijk romantisch over te doen is.
Ik ben veel minder bezig met muziek dan voorheen. Misschien komt dit door een tekort; want wat er in de sector gebeurt, of de hitparades haalt, interesseert me domweg niet. Misschien is dit om een teveel. Tijd tekort om in rust te kunnen gaan zitten luisteren. En als ik per se iets horen wil, kijk ik tegenwoordig eerst op YouTube; en dat is niet eens een muziekmedium, maar voor video bedoeld.
Instantbevrediging gaat zo gauw boven het aarzelend tastend ontdekken van al wat er nog meer is.
Ondertussen bestaat in de hele maatschappij een zekere moeheid voor muziek — tenminste, als het gaat om muziek die bij een platenmaatschappij gekocht moet worden. Ook dit kan komen door een teveel. Mensen hebben een vrij vast budget om uit te geven aan vermaak, en er zijn inmiddels zo veel mogelijkheden meer om dat geld te besteden dan aan CDs.
Ondertussen weet de muziekindustrie zeker dat illegaal downloaden verantwoordelijk is voor de daling van hun omzet. En door aanhoudend lobbywerk zijn de meest draconische maatregelen genomen over ons internetgebruik; tot en met deep packet inspection (DPI) aan toe — waarmee opnieuw universele mensenrechten, zoals dat iedereen onschuldig is tot het tegendeel bewezen wordt, er niet toe blijken te doen.
Vandaag leerde ik dat de Europese Commissie een lobbyist van de muziekindustrie heeft benoemd tot hoofd auteursrechten. Dat lijkt me zo ongeveer de minst nuttige persoon op die positie denkbaar.
Muziek heeft me veel gebracht, maar leert me nu dus ook hoe corrupt de boven ons gestelden zijn. Dat zou geen nieuws horen te zijn, en is toch alle keren weer een onprettige verrassing.
[x]#8563 fan donderdag 7 april 2011 @ 13:10:21
