Lege middag ii
Eén voordeel is er aan mijn relatief grote onverschilligheid over de Giro d’Italia van 2011. Op de maandag na de wielerronde miste ik niets.
Misprezen als een belachelijk zware wielerkoers dit keer, was mijn belangstelling desondanks op de eerste maandag al over. Toen de Italiaanse televisie inzoomde op een stervende renner, midden op straat, en het belang van de wedstrijd daarmee volkomen verdween.
Sport is emotie — maar die moet zich wel richten op wat er in de wedstrijd gebeurt. Aan strijd.
En om die strijd te kunnen waarderen, moet er met regelmaat iets verrassends gebeuren. Positief verrassend. Dat ontbrak dit jaar. Of misschien was het er wel en wilde ik het gewoon niet zien.
Sport kijken wordt ook pas leuk als er partij getrokken is. Alleen zag ik niemand om blind voor te gaan.
Leuk dat een amper 23-jarige Nederlander ditmaal in de top-tien van het algemene klassement is geëindigd. Knap hoe sterk diens laatste week was. Applaus.
Maar niets om het puntje van de stoel voor op te zoeken.
[x]#8815 fan maandag 30 mei 2011 @ 22:22:17
