Waarom wil geen vrouw hooligan worden, als het ze zo om gelijkheid gaat?
Als vrouwen klagen over wat voor hen onmogelijk is in het leven, dan heet het gauw eens dat de top van het bedrijfsleven, of de politiek, bezet wordt door mannen. En dus doet het tekort aan vrouwen daar pijn.
Nooit hoor ik vrouwen klagen dat ze geen voetbalhooligan mogen worden, of dat ze zo weinig gelegenheid krijgen om eens lekker te matten. Terwijl voor mij de voetbalhooligan en de CEO slechts twee extremen zijn van eenzelfde fenomeen. Het beestje man zit vol testosteron, en wil zich daarom nogal eens laten gelden; want daar is nu eenmaal genot aan te beleven.
Van een onderscheid tussen mannen en vrouwen wil ik normaal weinig weten, op die luttele hormoongedreven verschillen na.
Nu ja, gemiddeld genomen is goed aan te tonen dat vrouwen gemiddelder zijn dan mannen. Vrouwelijke genieën zijn schaars, vergeleken met exceptioneel begaafde mannelijke wetenschappers en kunstenaars. Alleen staat daar tegenover dat er eveneens meer mannelijke idioten zijn en heren met andere beperkingen.
Daar zal die testosteron toch ook in meespelen.
Al zullen er bij de genieën best culturele verschijnselen meewegen, zoals dat mannen traditioneel minder in de weg wordt gelegd als ze éen enkele bezigheid willen najagen.
Ook als dit een zinloze bezigheid is.
Elders heb ik weleens geschreven dat het meeste van wat eruit komt aan boeken nogal doorsnee is. Merkwaardig genoeg werd dit als stevige kritiek opgevat; of een arrogante poging om mijzelf boven het maaiveld te verheffen. Terwijl dat toch niet zo was. Verreweg de meeste lezers zijn nogal doorsnee, en herkennen dat daar dus de markt is, lijkt me niet dom.
Criticus, en essayist Joseh Epstein schatte ooit het aantal boeken dat per jaar in de VS uitkwam en werkelijk de moeite waard was, op hoogstens twintig per jaar.
Omgerekend naar de Nederlandse verhoudingen zou dat dus éen à twee boektitels zijn. En soms ook een jaar geen. Dat getal ruikt behoorlijk waar, voor mij. Al is er ongetwijfeld discussie mogelijk over welke boeken dit zouden zijn.
Met vrij grote zekerheid kan wel voorspeld worden dat het ene werk, dat zo de moeite waard is, dan geschreven werd door een man. Weer om dat simpele gegeven dat mannen net wat monomaner mogen zijn, in onze samenleving. En dat er die testosteron is, die de distinctiedrift voedt. Niet omdat mannen per se beter zouden schrijven dan vrouwen.
Niettemin speelt er dezer dagen in de Angelsaksische media een kleine rel, rond V.S. Naipaul. Deze had namelijk in een interview gezegd dat vrouwelijke auteurs sentimenteel zijn, en hij ze niet onder zijn gelijken wil scharen.
Bovendien wist hij al bijna twee paragrafen of hij een vrouw las, of een man.
Daarop plaatste The Guardian een testje online, met aan bezoekers de vraag om aan te geven of een fragment door een man of een vrouw geschreven was.
En vrijdag sloeg Naipaul’s oude redacteur Diana Athill terug, door te lachen om het gedoe, hem een oude zeur te noemen.
Athill had overigens de pompeuze Naipaul als eens eerder prachtig op zijn plaats gezet. Want, altijd als het even niet zo goed met haar ging, kon het haar geweldig opkikkeren te beseffen dat ze tenminste niet met V.S. Naipaul was getrouwd.
[x]#8839 fan zaterdag 4 juni 2011 @ 08:00:00
