Rabbit, Run | 129 t/m 264
John Updike
Niets blijk ik me te hebben herinnerd van het verhaal van deze roman. Behalve dan de openingsscène, zoals gezegd. Terwijl het boek nochtans behoorlijk dramatisch wordt op het eind.
Dramatisch genoeg in elk geval om te zien dat de auteur me heeft willen shockeren.
John Updike zocht zijn verhalen doorgaans in het gewone leven. Supermensen waren niet interessant voor hem; anders dan zo in de Amerikaanse cultuur gebruikelijk. Updike meende dat er al genoeg gebeurde als een dagelijks bestaan even uit het lood ging hangen; door een enkele gebeurtenis.
Dus valt het op dat Rabbit, Run eigenlijk niet aan zijn eigen gebod voldoet.
Dat hij een jonge man als hoofdpersoon neemt, met een slecht huwelijk, is éen. Dat zijn echtgenote nauwelijks tekening krijgt in het boek, behalve dan dat ze drinkt, zwanger is, en de hele dag televisie kijkt, is twee. Maar wat hen vervolgens overkomt, voelt aan als nogal bedacht.
Of misschien is het niet eens het verhaal, maar eerder het vertelperspectief dat me niet heel aangenaam was. Updike vertelt alles in de tegenwoordige tijd — wat toen nog geen versleten trucje was, maar uiterst gewaagd. Tegelijk is hij wel een alwetende verteller, die daarmee alles kan beschrijven, en dat ook doet in regelmatig prachtige taal. Alleen laat hij daarbij opvallend vaak bijvoorbeeld bewust weg hoe zijn personages zeggen wat te zeggen hebben.
Het boeklogje over deze roman volgt waarschijnlijk pas ergens in september. De besprekingen over de Tetralogy moesten maar eens een aaneensluitend serie worden. Mijn gedachten over dit boek liggen ook nog niet vast.
Lees al mijn gedachten over Updike’s Rabbit Tetralogy hier.
[x]#10172 fan vrijdag 22 juni 2012 @ 10:54:50
