Over mijn lijk
week 33
Toen ik mijn rijbewijs had gehaald — in éen keer — en dat roze papiertje ophaalde op het gemeentehuis, werd mij daarbij ook een donorcodicil overhandigd.
Dat voelde niet goed.
Weliswaar was ik toen amper achttien, en zijn jonge mannelijke chauffeurs de grootste brokkenpiloten. Maar dat donorcodicil overhandigd krijgen bij dat rijbewijs vond ik toch iets te cynisch van onze overheid.
Vervolgens heb ik dat codicil overigens wel ingevuld. Zij het dat daarbij enige voorbehouden waren ingebouwd. Zo zouden mijn organen niet mogen gaan naar iemand die meer dan modaal verdiende. En wie mijn hoornvliezen kreeg zou op zijn minst een bibliotheeklidmaatschap moeten hebben, en liefst ook een museumjaarkaart.
Deels waren die voorwaarden spot, natuurlijk. Maar als ergens te weinig van is, treedt daardoor ook heel makkelijk corruptie op. Als dan in het nieuws komt dat ergens rijke patiënten de wachtlijsten voor orgaandonatie kunnen negeren, kijk ik daar niet bijzonder van op.
Later is me te verstaan gegeven dat ik wel mijn organen mag donoren, maar dat het verboden is om daarbij voorwaarden te stellen. Als iedereen voorwaarden zou kunnen gaan stellen, levert dat namelijk te makkelijk discriminatie op.
En hoewel ik me daar van alles bij kan indenken, betekent dit tegelijk ook dat ik inmiddels niet langer een donorcodicil draag, noch ergens geregistreerd sta als potentieel donor.
Volgens sommige Nederlandse politici is dat een probleem. Dus vindt men telkens weer dat iedereen automatisch orgaandonor zou horen te zijn, tenzij na heel veel moeite is aangegeven dat men dit vertikt.
En van die overheidsdwang word ik balsturig. Terwijl ik ook wel geloof dat onze medici te zeer getraind zijn om alles in leven te houden wat nog een sprankje leven heeft. Dus niet zo maar de stekker uit een hersendode trekken om fijn diens organen en weefsels te gaan recyclen.
Ik betrap mijzelf slechts op een totaal wantrouwen over hoe de zorg ingericht is en betaald wordt. Met dat vreemde kartel aan zorgverzekeraars. Met die overdreven eerbied voor techniek en dure diagnose. Met al die inefficiëntie, alle stelselmatig kostopdrijvende factoren, en de wanstaltig stijgende specialistentarieven. Een beroepsgroep die zo geil op geld is, lijkt me overigens nu juist bijzonder gevoelig voor omkoping.
Je hoeft ook maar éen keer slecht behandeld te zijn door een medicus, zoals mij overkwam, met mijn knie, om de hele stand nooit meer het voordeel van de twijfel te gunnen.
Overgave zonder voorwaarden zit er daarmee niet in, bij mij. Over mijn lijk.
[x]#10267 fan maandag 20 augustus 2012 @ 10:53:59
