Gemak

Gemak
week 43

Senseo-koffie schijnt niet zo goed te zijn. Te slap. Te weinig speciaal. Te min koffie. Tenminste, zo word ik geacht te oordelen volgens de mensen die daar een uitgesproken mening over hebben. Mij interesseert de hele kwestie niet zo. Krijg ik Senseo-koffie voorgezet dan drink ik dat zonder enige bijgedachte op.

Toegegeven, thuis doe ik het anders. Daar maal ik eerst een handje bonen, om daar dan water op te gieten dat net niet kookt. Waarop het mengsel vier minuten in de cafetière op elkaar moet inwerken, voor de zeef neerdaalt.

Thuis probeer ik de omstandigheden zo goed mogelijk onder controle te houden om mijn koffie zo lekker te maken als ik dat kan.

Alleen heb ik ook daar niet alle omstandigheden onder controle. Koffie verschilt namelijk per aankoop; al was het maar in versheid. Verder experimenteer ik soms met de bonen en landen van herkomst. Er moet daarom weleens meer, en ook weleens minder gemalen worden dan normaal. Maar dat merk ik snel genoeg, na het eerste kopje met het nieuwe brouwsel.

Koffiefabrikanten ondervangen het probleem dat koffie een natuurproduct is op een andere manier. Zo mengen zij bonen uit verschillende landen tot een heel gemiddeld mengsel — de melange — dat dan wordt gebrand.

Bij Senseo wordt de consument ook nog de mogelijkheid onthouden om te kiezen hoeveel koffie er gebruikt wordt voor het bakkie troost. Bovendien maakt het Senseo-apparaat dat kopje altijd op dezelfde manier klaar. Maar al dit doet er niet zo veel toe, want de kopers van zo’n koffiezetter zijn allereerst voor het gemak gegaan. Die laten zich gewillig dicteren wat ze te drinken krijgen.

Toch is het nieuws als de fabrikant toegeeft altijd net te weinig koffie in de Senseo-pads te hebben gestopt.

Doet de fabrikant na deze bekentenis alleen nog steeds of er een ideale gemiddelde smaak bestaat die werkelijk iedereen heeft.

Maar ook hierbij denk ik niet meer dan: reclame maken voor een verbeterd product zonder daarvoor advertentieruimte te moeten kopen, wie wil dat nu niet?