Te fietsen | week 47
routine ii

Er moet een tijd zijn geweest dat ik nog niet kon fietsen. Me herinneren doe ik dat niet.

Wat ik nog wel weet, is dat ik mijn eerste fiets op mijn zesde verjaardag kreeg. Een rode Batavus. En dat fietsen vervolgens niet zo heel moeilijk was, omdat ik al jaren stepte op de autoped; en daar enig evenwichtsgevoel door had gekregen.

Maar wellicht vergeet ik hierbij een paar stappen.

Evenmin weet ik wanneer ik de eerste stunts uithaalde op de fiets. Bijvoorbeeld wanneer het geen probleem meer was om te rijden zonder handen aan het stuur. Wel zijn er vaag herinneringen aan de ontdekking dat het allemaal vanzelf ging; dat het zelfs simpel was om zonder het stuur aan te raken gewoon met de bocht mee te gaan.

Inmiddels gaan er weken voorbij zonder dat ik met losse handen fiets. Toch lukt me dat altijd nog wel.

Een nuttige vaardigheid om te hebben, is het zelfs. Geen snellere test om te zien of een wiel weer goed gemonteerd werd dan door even een eindje rechtuit te rijden zonder de handen aan het stuur.

En op lange tochten is er altijd wel een banaan of een verpakking die even om de inzet vraagt van twee handen tegelijk; voor er iets te eten is.

Dat zijn handelingen die allemaal zonder nadenken schijnen te gebeuren, maar waarbij het evenwichtsgevoel overwerk verricht; net als dat naamloze zintuig waarmee het lichaam zijn positie in de ruimte beseft.

Uitleggen wat er allemaal onbewust plaatsvindt bij het fietsen is nog steeds niet gelukt door de wetenschap.

Bovendien wordt het raadsel enkel groter. In typisch Nederlands onderzoek is vastgelegd dat Parksinson-patiënten die niet normaal meer kunnen lopen volkomen normaal fietsen.

Wellicht kost het even moeite om dat fietsen te leren. Een leven lang duurt het plezier.


[x]#10508 fan dinsdag 20 november 2012 @ 14:22:58