The Histories | Book Two
Herodotos
Misschien hoorde boek twee van de Historiën wel helemaal niet tot de oer-verzameling, zo hebben geleerden bedacht. Zelfs al wilde Herodotos per se negen boekdelen hebben, om zo elk op te kunnen dragen aan éen van de muzen.
Boek twee was in elk geval heel anders dan Boek éen. Herodotos doet aanvankelijk namelijk zijn best om een contemporain Egypte uit te leggen aan zijn publiek. En hij doet dat opvallend vaak uit eigen waarneming.
Vanzelfsprekend, Egypte heeft ook nogal wat geschiedenis. Halverwege Boek Twee gaat Herodotos daarom over op wat hij heeft horen vertellen, en wordt de tekst weer een wat wezenloze opsomming over welke heerser ooit wat heeft gedaan.
Het is dat onze massamedia nog altijd veel te veel eerbied hebben voor machtsdragers — dat er blijkbaar iets universeels menselijks zit in het heilig maken van mensen die zo veel eer niet verdienen. Herodotos aanvallen op wat zijn hedendaagse collega’s nog altijd doen, past daarom niet.
Voor Herodotos lag de bouw van de grote piramides overigens net zo ver in de tijd terug, als hij dat voor ons is. Iets aan historie om het land uit te leggen, moest er wel in. En toch was het bijvoorbeeld veel boeiender om te lezen over hoe de Egyptenaren hun doden mummificeerden — want er was een dure methode, en een goedkope. Volgens hedendaagse Egyptologen klopte het ook nog wat Herodotos daar over schreef.
Vrouwen plasten staand, en de mannen deden dat zittend, zo viel de auteur op. En anders dan de Grieken poepten de mensen uit het oog, in hun huizen, terwijl ze aten op straat; waar iedereen dat zien kon.
Mijn lievelingsschrijver zal Herodotos nooit worden, zo veel is na twee boekdelen wel duidelijk. Maar waarom hij dit voor anderen wel werd, kan ik inmiddels wat beter begrijpen.
lees het hele serietje over Herodotos’ Historiën hier
[x]#11652 fan vrijdag 23 januari 2015 @ 09:21:12
