Roads less travelled
Te fietsen | week 35
In het jaar van de meeste kilometers ooit maakte ik in maart al fietsritten in het weekend van 140 kilometer en meer. Om dat de rest van de lente en de zomer vol te houden ook.
Dit jaar lijk ik een voorkeur te hebben voor ritjes van hoogstens zeventig kilometer, tachtig kilometer desnoods. De lol zit hem niet in de afstand. Ik geniet er nu juist van na drie uur nog even soepel te fietsen als in het begin, na tien kilometer pak hem beet.
Want worden de afstanden groter dan honderd kilometer, dan zit er ineens altijd wel een periode in zo’n rit die overbodig aandoet; waarin het fietsen geestelijk vooral even wat minder makkelijk gaat. Het teveel bestaat in deze. In afstand onderweg.
Elk fietsjaar lijkt dus met zijn eigen zekerheden te komen. Waar dan nog opvallend moeilijk van af te wijken is. Het ene jaar kunnen bepaalde wegen of delen van routes favoriet zijn, en met regelmaat worden bezorgd. Het jaar daarop lijken die dan ineens alle aantrekkingskracht te hebben verloren.
2017 is ook het jaar van de avondritten gebleken. Slechts zelden komt het nog voor dat ik eens speciaal vroeg opsta om te gaan fietsen. En als dat toch eens gebeurt, zoals gisteren, dan merk ik ineens wat zo’n jaarritme nog meer betekent. Zo ben ik het wat ontwend geraakt om mijn wegen met andere fietsers te moeten delen. En er was wat volk onderweg ineens.
Nadeel van dat avondlijke fietsen is overigens dan weer dat je de weg wel deelt met een miljoenmiljard insecten.
[x]#13255 fan maandag 28 augustus 2017 @ 12:44:31
