Bergrit
Te fietsen | week 43
Drenthe opende donderdag een paar fietspaden op een afgedekte vuilnisbelt bij een stinkfabriek, en prompt waren de hyperbolen niet van de lucht. ‘Fietswalhalla’ schreef het Dagblad van het Noorden zelfs. Want alles lijkt veel voor wie niets is gewend.
Neemt niet weg dat ik de Vamberg, die ineens is omgedoopt naar Col du Vam, nog weleens zal bezoeken. Bijvoorbeeld om de afstelling van mijn versnellingen te controleren, voor ik echt de bergen in ga.
Stap in Maastricht uit de trein met de fiets, volg hoe de Maas België in kronkelt, en al gauw zal elke bergweg de Ardennen in langer, hoger, en steiler zijn dan wat de Vamberg biedt. En die hellingen hebben daarbij niet eens een naam.
Van al mijn vaste fietsrondjes zou er misschien éen de naam bergrit mogen dragen — en dat is dan niet eens omdat ik daarin vier aquaducten neem, en een stuk of wat hoge bruggen over druk gebruikte kanalen. Die rit langs Akkrum via Grou naar Leeuwarden, of andersom, gaat namelijk dwars door het lege midden van Friesland. Daar waar het door de kaalte altijd waait, zelfs al staat er geen wind.
Fietsen met forse tegenwind lijkt op het beklimmen van een heel lange helling. Zij het dat daarbij nooit duidelijk is waar de top ligt, en er einde aan de inspanning zal komen. Evenmin levert het fietsen van een lang stuk met wind tegen de voldoening op die het beklimmen van een helling wel biedt: dat er een prestatie geleverd werd omdat er een hindernis overwonnen is.
En geen provincie of gemeente zal ooit een nieuw fietspad door of langs een kale polder een fietswalhalla durven noemen. Toch zullen er forse inspanningen geleverd worden daar, als het weer eens tegenzit.
[x]#14612 fan maandag 22 oktober 2018 @ 10:34:49
