Amerikaanse opiniewebsites hebben niet meer dezelfde aantrekkingskracht op me als tien jaar terug. Als ik nog een site volg is dat via de RSS-feed, van een afstandje. Waarbij doorgaans weken kunnen passeren voordat ik eens doorclick naar de tekst online.
Maar waarom is dat?
Voor een deel lag de mediawereld er toen anders bij, dat is zeker waar. Aan het einde van de twintigste eeuw werd menigeen duidelijk dat dat internet niet zou verdwijnen. Waarmee enige aanwezigheid online toch wel nut zou kunnen hebben, voor tijdschriften en andere periodieken.
Ik zal gretig genoten hebben van de enorme uitbreiding van wat ik zo maar thuis te lezen kon krijgen. Tot de overvloed wende.
Bovendien speelde er indertijd van alles. De verkiezingsfraude in de VS waardoor de jonge Bush aan de macht kwam. De dotcomcrisis. Of 9/11, en de nasleep daarvan. De illegale inval van VS in Afghanistan eerst – aan de wereld verkocht als gerechtvaardigd omdat 9/11 de aanval van een ander land zou zijn.
En naast dit al de critici in de VS, wie zoveel beter geïnformeerd waren dan hun collega’s in Europa, die behalve meningen ook feiten aandroegen, waardoor mijn beeld over de recente geschiedenis ineens een heel andere focus kreeg.
Tot daar weinig meer aan bij te stellen viel.
Maar zoals laatst op Tom’s Dispatch werd opgemerkt, stukken zoals Chalmers Johnson schreef in 2004 over het Amerikaanse buitenlandbeleid, zijn eigenlijk nog geen syllabe verouderd.
En weliswaar hebben we sindsdien een bankencrisis beleefd, en is het feilen van de Euro aangetoond, op mij maken die niet per se de grootste indruk. Emotioneel raken die ontwikkelingen me niet.
Dat mensen hebzuchtig zijn, en egoïstisch, en methoden verzinnen om anderen zo veel mogelijk geld af te troggelen, is ook niet meteen nieuws. Zelfs niet nu de schaal van dit bedrog industrieel geworden is. Of nu blijkt dat degenen die ons tegen dit bedrog zouden moeten beschermen — de door ons betaalde overheid — degenen zijn die de crisis hier grotendeels veroorzaakt hebben.
Oorlogvoeren en angstzaaien met illegale middelen, zoals mensen buiten de rechtsorde stellen door ze tot terrorist te bestempelen, vind ik nog altijd een aanzienlijk grotere misdaad dan oplichting.
En erger nog is het zwijgen van de autoriteiten hier. Want bij veel van wat de VS mispeutert, doen Europese landen vrolijk mee.
Weliswaar ligt er in Nederland een heel officieel rapport van een hoge jurist dat stelt dat meedoen aan de oorlog in Irak illegaal was. Daaruit zal nooit de toch zo logische consequentie worden getrokken dat de toenmalige bewindslieden derhalve oorlogsmisdadigers zijn die berecht dienen te worden.
