Witte tijgerin 4: Een spionne op het dak ~ Conrad & Wilbur

Didier Conrad vond voor het vierde album in de reeks Witte tijgerin een nieuwe partner. Sylvie Commenge zou voortaan meehelpen om de verhalen te schrijven, onder het logisch klinkende pseudoniem Wilbur.

En ik kan niet zeggen dat dit hielp. De verhalen die Conrad maakte met Yann voor deze reeks hadden een zeker evenwicht. Ze maakten harde grappen. Zinloos geweld inzetten, was hen al evenmin vreemd. Maar ondertussen was er altijd ook nog wel iets van een verhaal, en een opbouw die in elk geval nieuwsgierig maakte naar meer.

Zonder Yann lijkt Conrad het veel meer in vrij zielloze stilering te zoeken. Evenals in deel drie was het verhaal in deel vier te dun om te begrijpen waarom er een heel boek aan gewijd moest worden. Te veel van waar het eigenlijk om gaat, wordt zelfs helemaal buiten het album gehouden, en enkel door de personages aan elkaar verteld.

Op plaatsen ziet Een spionne op het dak er alleen wel prachtig uit.

En Alix heeft inmiddels genoeg gepresteerd om kennis te mogen maken met de leiding van de Witte tijgerinnen. Daarbij valt haar op dat de vrouw achter het masker waarvoor zij buigen moet niet altijd dezelfde Tijgerin-overste is.

Ondertussen vertellen de albums ook over een onderliggend probleem. De Witte tijgerinnen bestaan als gilde al veel langer dan het Communisme als leer. Dat wordt als een probleem gezien. Dus hebben de vrouwen niet alleen vijanden van buiten, ook door hun eigen strijdmakkers worden ze niet vertrouwd.

[ wordt vervolgd ]

Conrad & Wilbur
Witte tijgerin 4: Een spionne op het dak
48 pagina’s
Dargaud, 2008
vertaling van Une espionne sur le toit

* illustratie uit het besproken boek

Witte tijgerin 5: Het jaar van de feniks ~ Conrad & Wilber

Dat er voortaan een vrouw meeschrijft aan de reeks is amper merkbaar. De hoeveelheid zinloos geweld lijkt zelfs nog toe te nemen. In deel vijf sterven bovendien horden aan vrouwen — zusters Witte tijgerinnen van de heldin Alix.

Ook lijkt alle humor zoek te zijn geraakt. Al kan het zijn dat ik tijdens het lezen volledig immuun ben geworden voor het primitieve soort grappen dat Conrad maakt.

Waarom dan toch doorgelezen?

Om het verhaal uit te krijgen, is éen reden.

En plaatjes kijken werkt wel, voor mij. Ondanks het licht karikaturale uiterlijk van de personages zijn de decors wel behoorlijk realistisch. Tegelijk worden de decors nauwelijks uitgewerkt — Conrad heeft als tekenaar weinig nodig om veel te suggereren.

Enfin, dan spelen vele scènes zich ’s nachts af. Of, als er in dit album naar Londen wordt gereisd, komen vooral straten in beeld die in de jaren daarvoor kapot zijn gebombardeerd. Maar deze luiheid stoort vrijwel nooit. En bovendien worden de wel uitgewerkte decors er speciaal door.

Deel 5, Het jaar van de feniks, wees me er bovendien op dat ik waarschijnlijk veel mis. Dit boek bevat in een zijlijn een matige satire op James Bond, en de acteur die tegenwoordig deze rol speelt in de films. Uit deel 1 en 2 herinner ik me een parodie op de strip Blake & Mortimer. Dus zal ik ongetwijfeld veel gemist hebben in de andere boeken. Zijn de decors en bezochte plaatsen minder toevallig dan ze misschien lijken.

Alleen spelen ook in dit album weer te veel ontwikkelingen zich buiten dit boek af. En kan ik dat niet heel bijzonder vinden.

Conrad & Wilber
Witte tijgerin 5: Het jaar van de feniks
48 pagina’s
Dargaud, 2008
vertaling van L’Année du phénix

* illustratie uit het besproken boek: